Na Copenhagen (1998), Reykyavik (2001), Helsinki (2013) en Oslo (2014) is er nog maar één Scandinavische hoofdstad die we nog niet bezochten en die dus ook ontbreekt op mijn marathonlijst. De Zweedse hoofdstad Stockholm moet er dus zeker nog bij komen.
Ik schrijf me in voor de Asics Stockholm Marathon van 3 juni, boek een vlucht met SAS en leg een kamer vast voor 4 nachten in een hotel op wandelafstand van het stadion dat werd gebouwd voor de Olympische Spelen van 1912 en waar de aankomst van de marathon is gepland.
Donderdag 1 juni rijden we in de late namiddag naar Brussel. We hebben weer eens een “park-sleep-fly”-formule geboekt, nu in het Thon Hotel in Diegem. Onze auto mag op hun parking blijven staan en daar wordt deze keer niet over gediscussieerd. Onze vlucht op vrijdag is niet heel vroeg en dus hebben we tijd om nog lekker te ontbijten in het hotel alvorens hun shuttlebus ons naar de luchthaven zal voeren. Die bus bedient een viertal hotels en blijkt al helemaal vol te zitten. Er staan 12 hotelgasten op de stoep die niet meer in de bus kunnen en wij zijn daar bij. Nog geen 5 minuten later staan er 3 taxi’s om ons naar Zaventem te voeren: wat een service!
Rond 12 u landen we op Arlanda in Stockholm en een bus brengt ons naar het stadscentrum. We moeten nog een klein stukje wandelen van de bushalte naar het Rex Hotel. We checken in, pakken wat uit in ons piepklein kamertje en vertrekken dan naar het Olympisch stadion.
Op het terrein achter dat stadion is het marathondorp opgebouwd. Daar krijg ik mijn startnummer en het deelnemerspakket. We lopen kort rond op de expo en ik krijg een (kleine) portie pasta. We proberen een plek te bepalen waar we mekaar zullen treffen na de marathon maar het is nog niet helemaal duidelijk hoe de lopers van de aankomst in het stadion naar het marathondorp achter dat stadion zullen geraken.
We trekken nog de stad in om al één en ander te bezoeken. We kopen een maaltijd aan een saladbar in een warenhuis vlak bij ons hotel en eten dat in ons hotel. Voor mij is dat een grote portie pasta. We gaan vroeg naar bed.
Zaterdag 3 juni: marathondag. De start is pas om 12 u, dus we zijn niet gehaast. We kunnen samen gaan ontbijten in het hotel en dat gebeurt maar zelden bij een marathon. Voor één keer heb ik geen honeypops meegebracht. Hopelijk brengt deze afwijking van de routine geen ongeluk. Ik eet wit brood met confituur. We nemen onze tijd en ik kan nog wat rusten op bed vooraleer ik aan de routine begin.
Ik wandel op mijn eentje naar het stadion maar hoe dichter ik het nader, hoe meer volk in mijn buurt. Ruim 13 000 lopers zullen immers aantreden. Uitlopen in minder dan 4 u is ok, in minder dan 3:50 zou uitstekend zijn, maar een heel klein beetje droom ik om onder 3:45 te geraken. Dat is immers de kwalificatietijd voor de New York Marathon voor mijn leeftijdscategorie. Dat heb ik evenwel aan niemand durven zeggen. De snelle kilometers van intervaltrainingen van de laatste drie dinsdagen gingen heel goed. Ik liep dit jaar nog nooit zo snel. De 20 km van Brussel vorige zondag daarentegen viel flink tegen. Ik weet niet goed wat ik kan verwachten maar ik ga toch starten aan 5:20 per kilometer en dat zou me op 3:45 brengen als ik het kan volhouden.
Ik mag in het vierde blok van de eerste wave starten. Om 12 u gaat het startschot en ik moet anderhalve minuut wachten en wandelen. Vanaf het overschrijden van de mat kan ik gelukkig direct lopen. Het is redelijk druk maar de eerste kilometer gaat in 5:23 en dat is ongeveer volgens plan. Voor de volgende kilometers heb ik maar rond 5:10 nodig. Ik loop dus bij elke kilometer wat uit op het schema. Na 15 km zit ik al 1:45 onder het schema. Ik overweeg om het iets rustiger aan te doen maar mijn tempo blijft quasi ongewijzigd. Bij elke kilometer reken ik in mijn hoofd de tussentijden uit en stel vast dat ik nog steeds wat uitloop. Ik stel ook vast dat de kilometerborden van de organisatie steeds verder weg staan van het punt waar mijn gps zegt dat er weer eentje voorbij is. Ik hoop dat het zichzelf zal corrigeren maar dan plots realiseer ik mij dat het verschil steeds groter wordt. Als de totale afstand groter zal zijn dan 42 195 m en ik haal niet de gewenste 3:45 dan kan ik in New York niet met het excuus afkomen dat de marathon te lang was. Ik moet me dus baseren op de kilometerborden van de organisator in plaats van op mijn chrono voor mijn tussentijden. Mijn voorsprong op het schema verdwijnt daarmee ineens als sneeuw voor de zon. Ik houd maar 15 seconden over van die voorsprong. Dat wordt krap. Ik panikeer even want ik weet niet of ik de laatste 195 meter heb meegerekend in het schema. De rekenmachine in mijn hoofd draait op volle toeren. Stel je voor dat ik een minuutje te veel ga nodig hebben. Ondanks de paniek moet ik blijven doorgaan. Helaas komen we weer eens aan die fameuze brug die we ook al in de eerste ronde over moesten. Die eerste keer had ik 5:26 nodig voor die kilometer maar de kilometer naar beneden ging in 4:53. Het wordt nu echt een mentale kwestie. Ik probeer om hard te blijven doorgaan. De kilometer omhoog kost me 5:32 en dat is hoopvol. Ik probeer het gevoel van “rolling stone” op te roepen voor de afdaling. Het lukt! Opnieuw in 4:53! Nu begin ik er in te geloven. Aan het bord van de 40ste kilometer heb ik terug een halve minuut voorsprong op het schema. Het kan nu niet meer mislukken. Ik vlieg naar de aankomst. Ik zie één van de tempo-lopers voor 3:45 een honderdtal meter voor mij het stadion indraaien. De twee laatste kilometers zit ik onder 5’/km.
Ik kijk niet naar mijn hartslag want die moet nu wel zeer hoog zijn. Ik draai de piste op. Honderd meter voor de finish kijk ik op mijn chrono en stel vast dat ik een minuut onder de gehoopte 3:45 ga eindigen. Het vuistje mag de lucht in. Ik ga de meet over na 3:44:01, zo’n eindtijd: dat is al een twee jaar geleden! De kwalificatietijd voor de New York Marathon van 2018 is binnen. Dat had ik nooit durven hopen. Ik ben ongelofelijk blij en trots.
De cijfers liegen er niet om. Dit is een marathon die dagen lang “runners high” gaat opleveren! In de laatste 7 km ben ik nog 558 mannen voorbij gelopen.
Er komen 12 571 lopers aan en ik ben de 3 259ste daarvan, net buiten het eerste kwart dus. Bij de mannen word ik 2 856ste van de 9 040 die zijn aangekomen en dat is vlot bij het eerste derde part en dat terwijl ik bij de 2% oudsten van alle deelnemers ben. Het mooiste is natuurlijk de uitslag in mijn categorie: ik ben zowaar 11de van de 229 leeftijdsgenoten en dat is dus bij de beste 5%.
Volgens mijn gps heb ik 42 720 meter afgelegd en thuis blijkt bovendien dat er 509 hoogtemeters in dat parcours zitten en dat maakt de prestatie nog fantastischer
Zjan schrikt zich een hoedje. Ze was niet klaar met haar fototoestel. Ze had me echt nog niet verwacht. Ze haast zich het stadion uit en we vinden mekaar. Nu kan ze wel een foto maken.
In de recovery-zone krijg ik water, alcoholvrij bier, bananen, en er zijn zelfs hotdogs. Ik krijg mijn T-shirt en dan vertrekken we naar ons hotel. Stappen gaat zonder problemen. Ik voel me helemaal niet kapot gelopen. Na een verkwikkende douche met veel koud water op mijn benen en een massage van mijn kuiten door Zjan trekken we de stad in. We hebben wel een biertje verdiend!
We hebben nog drie dagen om Stockholm te verkennen. Volgens onze stappenteller leggen we in die drie dagen nog eens de afstand van een volledige marathon af. Dinsdag laten we ons in de namiddag met een taxi afzetten op Arlanda Airport en om middernacht zijn we weer in Balen.
Weer een stad bij op mijn lijstje: dit was de 93ste.
Weer een land bij op die lijst: dit was het 27ste land.
Weer een marathon bij op de lijst: dit was nummer 136.