Na die marathon in het noorden van Duitsland in augustus is de nieuwe marathon van Brugge het volgende doel. Die zal op 15 oktober plaatsvinden. De trainingen in augustus en september gaan heel goed. Eind september speelt mijn rug even op maar erger wordt het als begin oktober een felle pijn in mijn rechter dijbeen optreedt. Ik moet de Brugse marathon laten vallen. Even hoop ik om de week daarna in Gent te kunnen deelnemen aan de nieuwe natuurmarathon maar ook dat kan niet doorgaan door dat probleem in de dij. Blijkbaar kraakt de wagen meer en meer helaas. Ik ga me dan maar voorbereiden voor de Reggea Marathon in Jamaica. Daarmee kunnen we een fijne zonvakantie in de winter combineren met mijn doel om zo snel mogelijk aan 30 landen te geraken.
Op woensdag 29 november rijden we met de trein van Balen naar onze nationale luchthaven. We checken in voor de Tui-vlucht naar Montego Bay met een tussenlanding in de Dominicaanse Republiek. We worden goed gesoigneerd maar het duurt toch behoorlijk lang. Het is ginder al donker als we aankomen. Voor ons lichaam is het al voorbij middernacht maar nu moeten we nog anderhalf uur een busje in voor de rit van de luchthaven naar ons hotel in Negril. Tegen dat we onze kamer hebben betrokken en nog iets gegeten en gedronken hebben is het hier ook al middernacht. We zijn ruim 24 uur in de weer geweest.
Ik word ’s morgens toch al vroeg wakker en trek mijn loopschoenen aan. Ik ga een stuk van de baan verkennen waarop zaterdag de marathon zal gelopen worden. Ons hotel ligt aan een baai die deel uitmaakt van de “seven miles beach”. Dat is een strook van 7 mijl aan de Caraïbische Zee met een mooi wit zandstrand. Langs heel die strook loopt een weg, de enige in de buurt.
Die zal zondag over heel die lengte voor het verkeer worden afgesloten en wij zullen bijna die hele lengte twee keer weg en weer moeten afleggen. Nu is het al flink druk en er wordt hard gereden. Ik loop zowat 6 kilometer en voel dat het warm en vochtig gaat worden. Ook op vrijdag doe ik ’s morgens een testloop van weer 6 kilometer, nu ook even de andere richting uit. Voor de rest genieten we van lezen en zonnen op het strand en van het lekkere eten en de drankjes in ons hotel. In de namiddag gaan we met een taxi naar de start- en aankomstzone. Die ligt ongeveer 3 mijl zuidelijk op de baan waaraan ook ons hotel ligt. Daar krijg ik mijn nummer en het T-shirt. Er is daar weinig te zien en dus keren we met dezelfde taxi al snel terug naar ons hotel. We gaan vroeg eten vandaag met voor mij veel pasta en rijst en dan echt vroeg naar bed want de nacht zal heel kort zijn. Om 2:30 u loopt mijn wekker af. Alles ligt klaar. Ik eet mijn honeypops en wanneer ik ook sanitair klaar ben vertrek ik met nog wat banaantjes en een flesje water. Zjan is niet wakker geworden. Aan de hotellobby staan nog wat lopers klaar waaronder een Belgische vrouw die de 10 km gaat lopen. Er stopt een ambulance en die functioneert vandaag ook als shuttle-bus. We kunnen met vier lopers mee met de dokter. Op deze manier ben ik nog nooit naar de start gebracht. Wij arriveren nog voor 4 u aan de startzone waar nog maar weinig activiteit is. Langzaam loopt het terrein echter vol. Er zijn deelnemers voor de 10 km, voor de halve en de hele marathon en we starten allemaal samen. Om 5 u ga ik mij opstellen in de startzone. Er wordt geen onderscheid gemaakt qua snelheid of afstand. Ik geraak redelijk ver naar voor want ik verwacht een hoop trage lopers vooraan.
Ik weet dat het hier moeilijk gaat zijn, vooral omwille van de atmosferische omstandigheden. Toch durfde ik te hopen op een tijd rond 4 u. Daarvoor moet ik 5:40 per kilometer lopen maar de testjes gisteren en eergisteren hebben al uitgewezen dat dit wellicht niet gaat lukken. Als ik mijn jaargemiddelde onder 4 u wil houden zou ik maximaal 4:24 mogen lopen en dat is ruim boven 6 minuten per kilometer. Dat moet misschien toch wel lukken.
5:15 u. We starten in zuidelijke richting. Zoals ik verwacht had moet ik slalommen. Er zijn nogal wat deelnemers die onmiddellijk beginnen te wandelen. Dat zijn vooral stevig gebouwde dames uit Jamaica zelf . Raar dat die zich vooraan opstellen bij de start. Na enkele minuten kan ik wel gewoon lopen zonder hinder van de wandelaars. De eerste kilometers gaan tamelijk vlot zo rond 5:50 en dat is dus ok. Na 3 mijl moeten we de rotonde bij het stadje Negril ronden om dan 6.5 mijl in noordelijke richting uit te gaan. Nu zie ik dus aan de andere kant van de weg de tragere lopers en wandelaars. We kruisen het startgebied en één mijl voor het noordelijke keerpunt komen we voorbij ons hotel. Zjan is wakker en staat klaar om te supporteren. Ondertussen begint het licht te worden. Na het keerpunt kom ik terug bij haar aan ons hotel. De zon begint te schijnen en het gaat nu snel opwarmen.
Na 2:02:56 passeer ik het halfweg-punt. Dat die 4 u niet haalbaar was had ik me al snel gerealiseerd. Onder 4:15 moet met deze tussentijd wel mogelijk zijn. Na de 10 km-lopers bereiken ook de deelnemers van de halve marathon hier hun finish. Het wordt heel eenzaam nu want van de ruim 1000 starters is amper 10% ingeschreven voor de hele marathon. De bevoorrading gebeurt met plastic zakjes met water of sportdrank. Dat is handig! Je bijt er een hoekje af en spuit dan het water in je mond of over je hoofd. Nadat ik voor de tweede keer de rotonde aan het zuidelijke keerpunt ben gepasseerd spuit ik weer eens zo’n zakje over mij en het lijkt of met het water ook mijn energie wegstroomt. Mijn tempo gaat met een ruk omlaag. Even na het passeren van de finishzone bij het begin van het noordelijke stuk ga ik even stappen. Ik moet mezelf moed inspreken en ik geraak toch weer op gang maar heel wat langzamer dan de eerste keer. Ik kom terug aan ons hotel. Zjan is gaan ontbijten maar staat weer klaar. Ze heeft begrepen dat het moeizaam gaat zijn. Ze heeft er al veel zien wandelen. Ik zeg dat ik zeker 4 uur en een kwartier zal nodig hebben. Even na mijn laatste doortocht stapt ze in een shuttle-bus die haar naar de finish brengt. De weg is immers afgesloten voor gewoon verkeer maar voortdurend rijden busjes op en neer voor lopers en supporters.
Het is intussen heel warm geworden en op iets meer dan 2 km voor het einde beslist mijn lijf onafhankelijk van mijn geest om weer te gaan stappen. Ik kijk op mijn chrono en spreek met mezelf af dat wanneer mijn gps 40 km aanwijst, ik terug zal lopen en dat lukt. Achteraf blijkt dat ik in die paar honderd meter door 7 deelnemers ben gepasseerd. Ik slaag er in om inderdaad terug beginnen te lopen en houd vol tot aan de streep. De klok is intussen tot 4:34:28 doorgetikt. Ik ben natuurlijk wat ontgoocheld over die tijd.
Ik krijg de heel mooie medaille, een flesje water en een biertje. We wandelen nog wat rond op het terrein en Zjan ziet op het strand een tentje met een flink massage-team. We geen kijken en ik moet niet eens lang aanschuiven om zelf aan de beurt te komen. De massage is grondig en uitgebreid en achteraf voel ik bijna niets meer in mijn benen. We wandelen de straat op en vinden snel een busje dat richting ons hotel rijdt. We zien deelnemers die nog lang onderweg zullen zijn.
In ons hotel ga ik douchen, we pakken een aperitief en gaan dan lunchen. Nadat ik via het internet mijn resultaat nog eens goed bekijk, verdwijnt al snel de ontgoocheling over de tijd. Uit de gegevens blijkt immers dat ik op één deelnemer na de oudste was van het hele peloton en dat ik 57ste word van de 117 finishers. Dat is dus nog net bij de eerste helft. Bovendien stel ik vast dat ik win in mijn leeftijdscategorie en dat is al de derde keer dit jaar. De tevredenheid wordt groter dan de ontgoocheling. We hebben nog drie dagen om na te genieten en dat doen we dan ook. Als ik de laatste dag met mijn koffers naar de lobby wandel komt iemand van het strand naar mij toe. Hij zegt dat hij vele mijlen kort achter mij heeft gelopen. Hij had de streepjes achteraan op mijn shirt gezien en had gedacht dat ik voor hem wel de ideale gangmaker zou zijn. Nu bedankt hij mij daarvoor. Leuke afsluiter!
138ste marathon, 96ste stad, 28ste land en een behoorlijk jaargemiddelde.