Nadat ik de marathon van Wenen halfweg was binnen gelopen omdat het véél te warm was (28°C), besloot ik om mijn volgende marathon te lopen waar het zeker niet warmer dan 20°C zou zijn. Om niet te veel af te wijken van het groepsschema viel de keuze op de Loch Ness Marathon in Inverness Schotland. Deze werd 1 week na de marathons van Berlijn en Hilvarenbeek georganiseerd. Samen met Sonja vertrokken we vrijdag voor de marathon richting Schotse Highlands. Met het vliegtuig tot Edinburgh en daarna met een huurwagen verder noordwaarts. Vermits we er ook een vakantie van maken, stoppen we halfweg in Blair Athol om te overnachten. Op zaterdag, nadat ik even ben gaan loslopen, maken we een kleine wandeling in de vallei van Killikrankie en bezoeken we het kasteel van Blair Athol voor we verder richting Inverness trekken.
Toegekomen in Inverness gaan we mijn startnummer ophalen en bezoeken we de “grootste” expo van Schotland J. In de praktijk betekent dit dat er 8 kraampjes staan met kledij, schoenen en sportvoeding. Ik koop nog een nieuwe drankhouder en daarna rijden we verder tot Drumnadrochit waar we zullen overnachten de volgende 2 dagen. We eten nog iets (ikke pasta natuurlijk) en ik maak mijn ontbijtpakket voor ‘s morgens klaar (witte boterhammen met confituur). Ik leg nog alles klaar wat mee en aan moet en ga vroeg naar bed. Alle lopers zullen zondag met bussen naar de start gebracht worden. Ook vanuit Drumnadrochit vertrekken er bussen, dus dat scheelt een uurtje slaap.
Op zondag om 6u45 opstaan. Ik eet mijn ontbijt en kleed mij aan. Het is 4°C buiten, dus klagen over te warm weer zal niet gebeuren vandaag, maar het is droog en er staat bijna geen wind (wat vrij uitzonderlijk is) als ik om even voor 8 richting opstapplaats wandel. Er staan 2 bussen te wachten en ik stap in en zet mij naast een collega loper. We raken aan de praat en hij vertelt me dat hij de dag voordien het parcours is gaan verkennen met de auto en dat het nooit vlak is. Er zitten een paar stevige klimmen, maar ook stevige afdalingen in (vooral dan in het begin). Om 8u15 vertrekt de bus richting startplaats. Deze bevind zich 40km verder en na 3 kwartier bereiken we deze. De startplaats is een weg van 3m breed echt “in the middle of nowhere”. Links van de weg staan kerstbomen aangeplant en rechts van de weg is enkel heide te zien. Zo ver je kan zien is hier helemaal niets van beschaving zichtbaar. Vooral de vrouwelijke loopsters vluchten de kerstbomen in om nog een sanitaire stop te houden. De mannen staan aan de heidekant mooi netjes op een rij. Het is nog 1 uur voor de start en het is een drukte van jewelste. Ik eet mijn honingwafels op en begeef mij verder richting de start. Die ligt nog 2km verder bergafwaarts. Ongeveer halfweg bevinden zich de bagagevrachtwagens en hier staan ook de toiletten (dat hadden ze misschien beter kunnen vermelden bij het uitstappen). 20 min voor de start begin ik alles in gereedheid te brengen voor de start, geef ik mijn bagage af en ga verder richting de startboog. Het is nog steeds fris maar droog. Enkele minuten voor de start komt een piperband van achteraan naar vanvoor gemarcheerd, ondertussen “Flower of Scotland” (het volkslied van Schotland) spelend. De lopers gaan open als de Rode zee voor Moses deed en als ze gepasseerd zijn sluiten de rangen zich achter hen.
Om 10u stipt klinkt het startschot en enkele minuten later begin ook ik aan mijn 5e marathon. De eerste 10km gaan hoofdzakelijk in dalende lijn. Maar zoals de man in de bus mij had verteld, zitten ook hier enkele klimmende zones in. Ik probeer zo ontspannen mogelijk te lopen in de dalende stroken, maar soms zijn de afdalingen zo stijl dat je wel moet tegenhouden. Na enkele van deze steile stroken voel ik dat mijn bovenbenen hier wel wat last van schijnen te hebben. De eerste km’s gaan allemaal tussen de 5’45 en 6’ wat wel wat snel is, maar mijn hartslag blijft gemiddeld rond de 135 wat dan weer laag is. Net voor km 8 komt er een eerste serieuze klim aan: ongeveer 600m lang en vergelijkbaar met het grasbos in Diest (door de fietsliefhebbers ook wel de Poggio van Diest genoemd). Ik verklein mijn paslengte maar slaag er in om lopend boven te komen. Daarna volgt er opnieuw een vergelijkbaar stuk maar dan in dalende lijn. Dit is zo steil naar beneden dat ik onderaan voel dat dit voor schade heeft gezorgd in de rechte dijbeenspieren. Na 10km kom ik door in 1u0’3”. Even later bereiken we de boorden van het meer. De volgende 18 km zullen we langs het beroemde meer blijven lopen. Maar ook hier is het geen meter vlak. Ofwel gaat het omhoog, ofwel gaat het naar omlaag. Gelukkig zitten hier geen steile stukken meer in en kan ik mijn beoogde tempo van 6’20” goed vasthouden en kom ik halfweg door in 2u8’47”.
Ondertussen hebben we al een eerste serieuze regenbui over ons heen gekregen, gelukkig duurde ze maar even. Maar omdat ik ondertussen goed warm gelopen ben, heb ik hier weinig last van. Ook de volgende km’s verlopen in een vergelijkbaar tempo. Hoewel ik in de dalende stroken meer en meer verkrampt begin te lopen. Dit heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat we nogmaals getrakteerd worden op een fikse regenbui. Deze duurde ongeveer 20 min en zorgt ervoor dat ik het toch wel koud begin te krijgen. Vooral de bovenbenen voelen de koude. Maar ik ga hier niet klagen over kou, want ik heb speciaal deze marathon gekozen omdat het hier niet te heet zou zijn J. Dus ik zet door. Op één van de laatste dalende strook naast het meer, na bijna 27km, schiet er een eerste keer kramp in mijn linker bovenbeen. Ik moet stoppen en probeer mijn spieren wat los te schudden en te masseren. Dat lijkt te helpen en ik kan weer verder.
Na bijna 30km komt de volgende hindernis in zicht. Net na het dorpje Dores volgt er een klim van 3km!!! Niet spectaculair steil, maar wel lang en zeker op dit moment in de marathon gene cadeau zoals ze zeggen. De Schotten hebben wel gevoel voor humor want net voor de klim staat een bordje met “a wee bit hilly section ahead” (vrije vertaling: een klein beetje bergop verderop). Ik verklein mijn paslengte opnieuw en vertraag mijn tempo. De volgende km’s gaan tegen 8min per km maar ik bijt door. Boven gekomen is het ergste achter de rug. Wat rest is enkel nog bergaf en de laatste 4km relatief vlak. Echter het eerste stuk bergaf gaat het opnieuw mis. Opnieuw schiet de kramp in mijn bovenbenen. Ik schud en masseer opnieuw, echter nu schijnt het niet meer te helpen. Telkens ik opnieuw probeer, schiet de kramp er terug in. Er zit niets anders op dan te stappen. Wanneer het even weer bergop gaat probeer ik terug te lopen en dat lukt wel, echter bij de volgende dalende strook moet ik weer stappen. Ik word in de dalende stroken voorbij gelopen en in de klimmende stroken haal ik hen terug in want dan wandelen de anderen. Voor mij is het jammer dat deze fase hoofdzakelijk dalend is, waardoor ik enorm veel tijd verlies. Een PR zit er niet meer in, dus mezelf hierin druk maken, heeft toch geen zin.
Vanaf km 38 vlakt het terrein uit en kan ik de laatste 4km lopend afleggen. Ondertussen zijn we in de buitenwijken van Inverness aangekomen en is het opnieuw beginnen regenen. Op 2km van het einde passeren we de aankomst aan de andere kant van de rivier. Nog één laatste hindernis, Ness Bridge, scheidt me van de aankomstzone. Ook in deze laatste afdaling moet ik opnieuw wandelen. Ook al is het maar 15m in dalende lijn, het lukt me niet om deze lopend af te leggen omdat de kramp er opnieuw in schiet. De laatste km probeer ik toch nog te genieten van de gebeurtenis en zo kom ik na 4u49’26” over de finish.
Sonja staat me op te wachten net na de finish en neemt wat foto’s van het gebeuren. Ik haal mijn medaille op en krijg nog een zak met door de sponsors geschonken hebbedingetjes. Daarna haal ik mijn bagage af en ga op zoek naar de douches. Deze liggen op 600m wandelen van de aankomst en ik gebruik deze afstand om mijn bovenbenen te ontspannen. Na de douche met het openbaar vervoer terug naar Drumnadrochit voor een welverdiend glas bier en een heerlijke Steak met frietjes.
De volgende dagen trekken we nog verder door Schotland om de westelijke kant van de Highlands te bezoeken. Dit gaat gepaard met enorm pijnlijke bovenbenen. Zo’n stijve bovenbeenspieren heb ik nog nooit gehad. Telkens we trappen moeten doen moet ik deze achterwaarts af. Het duurt nog tot donderdag voor ik een eerste keer pijnvrij kan rondlopen. Dat vier ik met een stukje recuperatief lopen langs het Loch Lomond meer J. De laatste 2 dagen verblijven we nog in Edinburgh waar we een prachtige vakantie in een prachtig land met enorm vriendelijke mensen afsluiten.
In Mei organiseren ze in Edinburgh ook een marathon, misschien een ideetje voor 2020?