Marathon De Hesbaye (Hannut-Bel) #171

Ik zoek een nieuwe uitdaging zowat midden tussen de vorige op de Faeröer Eilanden en het BK in Eindhoven in oktober en dat zou zowat halverwege augustus moeten zijn. Ik vind er dan zelfs eentje in België, namelijk op 15 augustus in Hannut. Dat ligt net over de taalgrens, even voorbij Sint-Truiden en dat kan zonder reizen en verblijven. Ik schrijf dus in. Ik zie dat het aantal inschrijvers klein is en maar langzaam toeneemt. Ik zie de naam van Kurt Vanlommel wel opduiken, clubgenoot en pacer in mijn vorige en toekomstige kampioenschapsrace.

In de laatste zes weken voor de marathon doe ik flink wat training: 37% meer afstand dan vorig jaar voor Jodogne en zeker meer snelheid. Mijn gewicht zit extra laag; alle indiciën zijn dus positief. Ik zou wel eens willen testen of ik nog onder 4:30 kan geraken en dat betekent maximum 6’24” per kilometer. Tapering en carboloading zijn gerespecteerd, dus ik heb alle vertrouwen in de afloop. Enige zorg: we zitten in een officiële hittegolf. We vertrekken wel om 8 uur, maar in de laatste twee uur zullen we ruim 30°C moeten trotseren.

Ik zet mijn wekker op 4.45 uur, maar 10 minuten daarvoor ben ik wakker en sta op. Ik eet mijn bolletjes, maak boterhammen voor Zjan want zij fietst weer mee en we laden het nodige in de auto. Haar fiets heb ik gisterenavond al op de drager gemonteerd. Het is zo vroeg en op een feestdag heel rustig en dus bereiken we het terrein in maar iets meer dan een uur. Er is nog veel plaats om te parkeren aan de sportzaal waar we ideaal geparkeerd staan. We halen mijn nummer en ik maak me klaar. Ik krijg wat mensen te zien, mij bekend en ook onbekenden, waarmee een babbel kan gewisseld worden.

Ook Kurt daagt op en tegen starttijd gaan we ons in de overdekte markt opstellen voor de start. We zouden met 108 deelnemers zijn. Zjan heeft zich op enige afstand met haar fiets kklaargezetom daar een foto te kunnen maken van het peloton. We hebben een agent geraadpleegd over de looprichting en we dachten dat ze daar goed stond voor die foto en om dan om aan te sluiten als het peloton passeert. Nadat de schepen van sport ons heeft toegesproken vertrekken wij en dat gaat totaal de andere richting uit dan die Zjan verwachtte. De foto van de grote groep komt er niet en ze moet ons achterna komen fietsen. De groep ligt snel uit elkaar en dus verloopt haar inhaalmaneuver vlot. Het gaat over landbouwwegen en Ravels. Dat waren spoorlijntjes in het verleden maar nu wandel- en fietswegen. Het gaat wel voortdurend op en neer maar het is nog in een aangename temperatuur. Ik geraak in het gezelschap van Nico Schelstraete die 15 jaar geleden deelnam aan mijn 100ste marathon. Hij wordt vergezeld door een jongere vrouw en even later sluit een jonge kerel, waarmee ik op de parking al kennis maakte, ook aan. Die vrouw, Hilde De Bondt, zit aan ruim 100 marathons, Nico aan 150 en ik loop nummer 171. Robbe Debaes, zo heet de jonge kerel, loopt zijn debuut.

Een tijdje gaat dat goed, maar omdat ze bij de bevoorrading halt houden valt het groepje uit elkaar. Ik geraak alleen, krijg even een jonge Franstalige debutante, ze heet Morgane, als gezelschap. Maar ook dat duurt niet lang. Ik laat ze allemaal achter omdat ze blijven staan bij de bevoorradingen of omdat ze vertragen terwijl ik bij de drankstandjes doorloop en mijn snelheid nog altijd kan aanhouden.

We passeren aan en door de markthall waar start en aankomst zijn en Zjan en ik beginnen aan de andere lus. Ik bereik het halfwegpunt na 2:11. Met het doel om op 4:30 uit te komen zou dat in 2:15 mogen en dus zit ik vier minuten onder het schema. Aan 25 km check ik nog eens en ik ben nog één minuut verder uitgelopen op het schema. Ik ben heel hoopvol maar redelijk plots begint er verval op te treden. Het gaat van kwaad naar erger. De hellingen zijn steiler, of lijkt dat alleen maar zo? Mijn tempo blijft zakken. Ik moet ook een kant opzoeken om van mijn darmkrampen verlost te geraken. En dan, … ik moet gaan stappen en het is nog meer dan 12 kilometer!

Af en toe probeer ik om op de dalende of vlakke stukken te lopen, maar dat gaat heel moeizaam. Het doet nergens echt pijn maar ik heb totaal geen energie meer hoewel ik dextrose blijf innemen. Op een bepaald moment voel ik mij wankelen. Ik hoop dat Zjan dat niet ziet maar ze ziet mijn twijfelende loop- en stapwijze toch en ze ziet de asgrijze kleur van mijn gelaat. Ze zegt dat we bij de volgende drankpost zullen stoppen en vragen om opgehaald te worden. Ik fluister: “nog niet” en blijf stappen en af en toe even joggen. Ze maakt zich echt zorgen.

Buiten Nico zijn al mijn vorige gezellen mij voorbij gegaan en nog enkele andere deelnemers komen mij ook voorbij. Misschien ben ik nu wel de allerlaatste? Op twee kilometer voor de finish stelt Zjan voor om toch maar vooruit te rijden voor de finishfoto en ik vind dat oké, ik weet nu dat ik er zal geraken. Terwijl ik aan de sporthall passeer waar de kleedkamers zijn moet ik dringend naar het toilet. Twee minuten later ga ik weer op weg, ik ben nog 200 meter van de markthall verwijderd, maar tot mijn grote frustratie blijkt dat daar nog een extra rondje van bijna één kilometer af te werken is. Ik sukkel de hal binnen, maar moet even wachten tot Zjan in de goede positie staat voor de foto. Toeschouwers manen mij aan om door te lopen tot ze snappen waarom ik stil sta op dertig meter voor de finish. Wanneer ze klaar staat loop ik over de meet, de foto lukt niet en dus doe ik de aankomst nog eens over.

Ik krijg de medaille en drink wat cola. Robbe, die jonge debutant, komt stralend op mij af. Ik had niet verwacht dat hij, met maximaal 18 km training, het zou volhouden maar hij is al drie kwartier geleden binnen gelopen. Ook dat Franstalige meisje komt even babbelen. Ze heeft het gehaald en is kunnen blijven lopen. Ook zij glimt van trots. Nadat Nico is gearriveerd willen mijn gezellen van de eerste kilometers samen op de foto.

Ik ga in de sporthall douchen, zet de fiets op de drager en we vertrekken richting Balen. In Sint-Truiden gaan we eerst wat eten en dan naar huis. Ik vind al snel de resultaten op het internet. Er zijn maar 88 finishers en ik ben daarvan de 77^ste. Ik was dus toch niet de laatste. Ik had blijkbaar 5:08:46 nodig, volgens mijn Garmin zelfs nog meer. Zo traag was ik nog nooit denk ik. Mijn tweede helft heeft ruim 45 minuten langer geduurd dan de eerste en ook dat is me nog nooit overkomen. Er is één troost: ik versla de enige andere zeventigplusser en ben weer de eerste.

Na een luie namiddag en enkele Duvels gaan we slapen. Ik ben op tijd weer wakker, want ik ga helpen bij de voorbereiding van de natuurloop van onze club. Ik versleep enkele tafels en voel me al direct uitgeput. Ik ga dus snel naar huis om te herstellen. Ik ben blijkbaar erg diep moeten gaan gisteren. Ik denk dat Zjan me niet meer zal laten deelnemen bij dergelijke omstandigheden: ruim 30 °C en 238 hoogtemeters. Ik moet rekening houden met het advies op de radio: bejaarden moeten dan binnen blijven en geen zware inspanningen leveren.

Bejaarden??? Ja dus!

Opgeven?... Stoppen?... Neen dus!