Dank zij mijn schitterende prestatie vorig jaar in de Stockholm Marathon kan ik weer eens mijn kandidatuur stellen voor deelname aan de marathon van New York. Ik doe dat vooral om zoon Jan de kans te geven om mee te gaan, deze keer niet om te supporteren maar om zelf mee te lopen. Benny V G van onze JMT-club helpt Jan aan een goede halve marathon in Etten-Leur en hij stuurt daarmee ook zijn kandidatuur in. Dat moet al in februari gebeuren en in april krijgen we beiden de verlossende mail dat dit jaar alle “time qualifiers” geaccepteerd worden. Lief wil ons weer herbergen en ik koop vliegtuigtickets van British Airways voor ons beiden. Het lange aftellen kan beginnen.
Na mijn marathon in Vilnius in september las ik een korte rustperiode in en begin half september terug met specifieke training: duurlopen die telkens wat langer worden en lange intervals. Jan doet mee maar ik kan hem niet meer volgen. Hij beslist evenwel om in New York samen met mij te lopen. Hij heeft een nummer gekregen voor het eerste vak in de eerste wave en ik voor het vijfde vak van de tweede wave. Als we samen willen lopen moet hij bij mij in mijn vak vertrekken.
Toen ik in 2010 voor mijn 99ste marathon naar London zou vliegen, kwam de uitbarsting van de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull bijna letterlijk roet in het eten gooien want het luchtruim was dagenlang gesloten. Nu dreigt de staking van de bagage-afhandelaar Avia Partners op de luchthaven in Zaventem dit figuurlijk te gaan doen. British Airways die ons eerst naar London moet brengen wordt door die firma bediend en de vluchten worden stelselmatig gecanceld. Op maandag, drie dagen voor ons vertrek zijn de standpunten van stakers en directie nog mijlenver uit elkaar en ziet het er niet naar uit dat er snel weer zal gevlogen worden. Ik ga op zoek naar alternatieven. Ik koop tickets voor de Eurostar die ons naar London moet brengen op woensdag en boek een hotel nabij Heathrow voor de nacht van woensdag op donderdag. Dat kost wel wat geld maar het gaat vlot. Op dinsdag probeer ik onze boeking in het hotel nabij Zaventem te annuleren. Gezien de geboekte formule lijkt dat niet te lukken maar ik mail naar Booking.com en naar het hotel en vraag begrip voor de overmacht. Afwachten of ze kosteloos zullen annuleren. Ik telefoneer naar British Airways en leg de zaak uit. Als ze donderdag toch van Brussel naar London vliegen en wij verschijnen niet, zijn we ook het stuk van London naar New York kwijt. Ook hier vraag ik om enig begrip en Manuela, de vrouw aan de lijn, belt me een half uur later terug. Ze heeft overlegd met haar supervisor en we kunnen vertrekken vanuit Heathrow zonder bijkomende kosten. Gelukkig maar!
Het wordt wel een hele trip: met de auto naar het station in Mol, met de trein van Mol naar Herentals, daar overstappen op de trein naar Brussel-Zuid, dan instappen in de Eurostar naar St. Pancras in London. Ondergronds van St. Pancras naar Paddington stappen en van daar met de trein naar Heathrow en dan met de taxi naar het hotel. Op donderdag met de shuttle van het hotel naar de luchthaven, met de 747 naar JFK, van daar met de Air Train richting Jamaica Center, dan met de metro van de E-lijn tot 7th Avenue en dan overstappen op de A- of C-lijn tot 72th street.
Het ingewikkelde reisschema wordt zonder problemen afgehandeld en donderdag 1 november in de namiddag kunnen we aanbellen bij mijn nicht in New York. We babbelen wat bij en gaan dan met de metro op weg naar het Javits Convention Center waar we onze nummers kunnen ophalen en wat rondsnuffelen op de expo. Als we buiten komen is het al donker en we sporen snel terug naar “huis” maar eerst gaan we in het warenhuis ons bevoorraden voor ontbijt en voor wat we nodig hebben voor de marathon. Lief heeft voor eten gezorgd en dus kunnen we binnen blijven en op tijd naar bed. Het was een vermoeiende trip en ons biologisch klokje staat al ver voorbij middernacht.
Vrijdagmorgen: we zijn natuurlijk al op tijd wakker. We eten wat en trekken onze loopspullen aan. We lopen een rondje om het reservoir in Central Park en dan de laatste 2 mijl op het parcours, richting aankomst waar al heel wat volk rondloopt.
Vandaag gaan we natuurlijk wat bekijken in de stad. De High Line is uitgebreid en dat willen we zeker zien. Het is uitstekend weer en we kunnen zonder jas op stap.
We kopen een portie pasta in een Deli en als de namiddag naar de avond begint te neigen sporen we ondergronds terug want dan is het tijd voor het spectaculaire vuurwerk boven Central Park. Daarna eten we weer bij onze gastheren. Ook Klaas Claes, uitbater van het Vlaamse café BXL, is op bezoek en eet mee. Hij gaat zondag zijn tweede marathon lopen. Ook nu maken we het niet te laat.
Voor de zaterdag hebben we toch ook nog een halve dag toerisme voorzien. We sporen helemaal naar het zuiden van Manhattan zodat we een idee hebben van de tijd die we morgen gaan nodig hebben om aan de ferry te geraken. We wandelen via Battery Park naar het WTC-gebied. We gaan kijken naar de ingang van de nieuwe hoge toren en stellen vast dat er bijna niet moet worden aangeschoven en dus kopen we een ticket en gaan met de lift 102 verdiepingen naar boven. Ik had het al eens gezien maar voor Jan is dit nieuw en dus ook behoorlijk spectaculair.
We bezoeken ook de nieuwe Hub van openbaar vervoer van Santiago Calatrava, lopen over Brooklyn Bridge en kijken eens rond in de sportwinkel Paragon en ik koop mooie loopschoenen. We stoppen wel tijdig vandaag en gaan het wat kalm aan doen voor de rest van de dag. Onze gastheren gaan uit en wij maken voor ons een grote pot pasta. We leggen alles klaar voor morgen en dan al op tijd naar bed ook al hebben we een uur extra want de wintertijd gaat hier nu vannacht pas in.
We staan om 5:15 u op, eten ons marathon-ontbijt, maken ons verder klaar en om 6:00 u gaan we op pad: eerst een half uur metro, 20 minuten wachten op de ferry die ons in 20 minuten naar Staten Island brengt. We maken kennis met Catalaanse lopers die het metalfestival van Dessel kennen. We staan een half uur in de rij om in de bus te geraken en die heeft weer drie kwartier nodig om aan te schuiven naar het punt waar we naar de startzone kunnen stappen: alles samen zijn we drie uur onderweg!
We kunnen nog naar het toilet en gaan dan in onze startbox: Corral E in de 2de Wave van de blauwe zone. In groep wandelen we dan naar de voet van de Verazzano Bridge en even later knalt het kanon en kunnen we weg.
We plannen om rond negen minuten per mijl aan te houden en dat lukt redelijk. Het is druk maar we kunnen zonder probleem lopen. De eerste mijl bestaat uit de lange klim op de brug en de tweede mijl is de afdaling. Die twee compenseren mekaar. Het is uitstekend weer en dus is er heel veel volk naast het parcours en in New York komen die niet alleen maar om te kijken. Er is veel aanmoediging en al snel ondervinden we dat onze outfit heel veel reactie uitlokt. Dat had Jan goed gezien toen hij die T-shirts had laten maken. Ook andere lopers geven leuke en positieve commentaren op wat ze lezen en zien. Ik heb in de 10 vorige edities nooit zoveel enthousiasme gezien bij de toeschouwers en dat is natuurlijk leuk voor Jan. Tientallen keren horen we onze namen roepen en “looking good!”, “doing a great job!”, “belgium!” en zelfs “I like your outfit!”.
Op de Pulaski brug staat het halfwegsignaal. We passeren in iets meer dan 2 uur en dus zit er dan een tijd onder 4 uur al niet meer in. Daarna komt de erg zware brug tussen Queens en Manhattan maar het gaat nog behoorlijk. Na de afdaling draaien we First Avenue op en daar staat altijd veel en luidruchtig volk en dat is nu niet anders. Wat wel anders is: die toeschouwersrij mindert andere jaren vrij snel maar dit jaar blijft dat kilometers lang zo en het levert voortdurend kippenvelmomenten op. Zoals altijd staan Lief en Larry en wat vrienden klaar aan 103de straat om te supporteren en om een foto van ons te maken.
Eens daar voorbij krijg ik het moeilijk. Jan moet regelmatig omkijken en inhouden. Het worden nog 12 zware kilometers, zeker bij het klimmen en helaas moet dat nog vrij veel gebeuren. Bij het binnenlopen van de Bronx passeren we een mooi zwart meisje. Ze draagt een miss-lint en wordt luid toegejuicht. Ik vraag haar of ze miss Bronx is maar ze blijkt zelfs miss New York te zijn. Ik ben te moe maar Jan geeft haar een high five. We draaien het park in en daar staan onze supporters nog eens om ons moed in te spreken. Terwijl Jan met de vingers in de neus door het park jogt, kruip ik naast hem mee maar we gaan er geraken, zelfs zonder te stappen. Nog even het park uit op 59th street en dan weer het park in, recht naar de aankomst nu aan Tavern on the Green.
Ik loop over de finish na 4:27:28 en Jan krijgt 2 seconden minder achter zijn naam, wellicht iets eerder over de startmat gelopen. Hij wordt 24.529ste van de 52.697 deelnemers en die 2 seconden zorgen ervoor dat ik 11 plaatsen achter hem uitkom. Ruim vijf finishers per seconde komen over de meet dus. Daarmee zitten we beiden nog in de eerste helft van het gigantische deelnemersveld. Hij is de 3.032ste van de 5.109 mannen van zijn leeftijd en ik word 115de van 463 deelnemers in M65.
Bij de mannen wint Lelisa Desia uit Ethiopië in de op één na beste tijd ooit en bij de vrouwen wint Mary Keitany. Zij heeft met een tijd net onder 1:07 een spectaculaire tweede helft gelopen.
Wij schuiven langzaam door met de massa en krijgen de mooie en verdiende medaille. We wandelen met de massa het park uit, krijgen de poncho en moeten het hele blok rond want de straat van onze gastheren is afgesloten aan de parkzijde. Misschien is dat eind stappen niet eens zo slecht voor het wegwerken van de verzuring. Thuis zitten Lief en Larry op hun terras in de zon en Klaas is ook al binnen. We krijgen een (Belgisch) pintje en klinken op de goede afloop. Klaas is er ook al en hij heeft zijn tijd van vorig jaar merkelijk verbeterd. Hij liep zelfs een negatief split en daarvan had hij nog nooit gehoord. Als we het hem hebben uitgelegd en gewezen op de zeldzaamheid straalt hij van trots.
Na de deugddoende douche vertrekken we naar het Belgisch café maar eerst gaan we nog even langs de aankomst. Daar zijn nu nog heel wat lopers die acht uur na de start over de meet komen gelopen, gewandeld of gestrompeld en nog steeds worden ze door de organisatoren enthousiast ontvangen. Zelfs de race director zelf staat ze aan de meet nog steeds op te wachtten.
In het café is het best gezellig en het is bijna middernacht als we met de taxi naar huis gaan. We slapen goed en op maandagmorgen beginnen we al wat in te pakken. We gaan ergens Amerikaans ontbijten en omdat het wat regent besluiten we om in het natuurhistorisch museum onze laatste uren op Amerikaanse bodem te slijten.
We vullen het gastenboek nog in en dan vertrekken we naar JFK. De vlucht, de aansluiting in London en de treinrit van Zaventem naar Mol verlopen zonder problemen en in de vroege namiddag zijn we beiden weer thuis en kan het nagenieten beginnen.