🔥Dit is mijn verhaal🔥
Mijn verhaal van “🔥De Hel van Kasterlee 2018🔥”.
Het heeft 2 jaar in mijn hoofd gezeten maar dit jaar zou het gebeuren!! 2018 zal ik deelnemen aan mijn eerste duathlonwedstrijd. Volgens de organisatie de zwaarste van de wereld. 15 km lopen, 115 km mountainbiken en nog is 30 km lopen en dat einde december. Het is een hele boterham maar als sporter wil je zoiets natuurlijk op je palmares...Dus we gaan ervoor!
Ons Tinneke, Tibe, ons Ma, Pa en zus steunen me voor 200% , mijne Peter gaat mijn coach zijn en den bakker gaat ook mee fietsen in het laatste lopen. Waarvoor dank aan iedereen! Zo, Team Bram Mermans is gevormd!
Mijn basisconditie is niet slecht, ik heb al meerdere zware mountainbike marathons gereden, ik doe geregeld mijn loopschoenen aan dus dat gaat goed komen met wat extra specifiekere trainingen.
Begin augustus vertrek ik met m’n gezin voor bijna 3 weken naar Italië naar het Gardameer. Zoals bijna elke vakantie neem ik fiets en loopschoenen mee en voila, vanaf dan zou mijn officiële voorbereiding beginnen.
One Mission, one goal!🔥DE HEL🔥
Alles verloopt goed, we maken de loopafstanden beetje bij beetje langer, het fietsen houden we zoals we int verleden deden, gewoon gaan en genieten! Het fietsgedeelte van 🔥de Hel🔥 zou voor mij geen probleem mogen geven.
Maar we mogen niet alleen trainen, we zouden toch wel eens een wedstrijd in de voorbereiding moeten steken.
Een duathlon! Uiteraard! Mijn voorkeur gaat naar de Duatlon van Reusel ongeveer de helft in afstand van 🔥de Hel.🔥 14km lopen, 64 km MTB en afsluitend 7 km lopen. Omdat het lopen mijn zwakke onderdeel zal zijn met 🔥de Hel🔥 beslis ik de halve marathon van Kasterlee er ook bij te zetten. Zo gezegd zo gedaan!
Het is zover! Reusel, blij dat ik toch eens een Duathlon kan doen om te zien hoe de spieren reageren na elke wissel. Zenuwachtig als een kind sta ik aan de start van mijn eerste Duathlon. Wat doe ik mezelf toch aan? Ik pep me op met de gedachte: Bekijk het als een training dan kan het alleen maar meevallen. Maar mijn schatje en Tibe staan langs de kant met drinkbussen en repen en uiteraard om te supporteren dus die gedachte verdween al snel na het startschot. Stevig tempo gestart met lopen maar niet opblazen Bram, we moeten straks nog lopen. 14 km lopen 1:01:03! De eerste wissel verliep perfect, hup de fiets op. Mijn favoriete onderdeel. Hier gaan we gas geven, straks is het maar 7 km lopen. 64 km gevlamd! 2:30:33 en opnieuw wissel! Bram je hangt rond de 19de plaats riepen mijn supporters! Ik kan dit niet geloven en begin al te dromen top 20 zit er in! Nog 7 km lopen, vol goede moed begonnen maar dat ging snel over. Van fietsen naar lopen geeft een heel ander gevoel dan van lopen naar fietsen. Dus overleven is de boodschap en alles geven wat je nog hebt. 7 km lopen, 00:31:39! Uitslag 16de plaats van de iets meer dan 100 deelnemers! Tijd inclusief wissels 4:03:14! Ongelooflijk gevoel en superblij met zoveel steun van mijn supporters!
De trainingen verlopen verder zonder problemen, de weersomstandigheden zijn goed dus alles zit mee!
Halve marathon Kasterlee is zover. Dit is de 2de keer dat ik hier aan deelneem dus mijn zenuwen hiervoor zijn veel minder. Ik weet wat er gaat komen, dus wil die 21 km gewoon zo snel mogelijk afwerken!
Start! We zijn vertrokken, stevig gestart maar het loopt nog net comfortabel genoeg om te kunnen volhouden. Vanaf km 16 komen er nog 3 vervelende hellingen maar we zien wel, dat is voor later. Alles verloopt goed. De hellingen zijn daar en ik probeer hier het tempo zo weinig mogelijk te laten zakken! Komaan eh Bram hoor ik! Hier se den Bompi en Dina! Supporters! Dus we krijgen vleugels! De finish is in zicht en geven nog alles wat we hebben!
Aangekomen met een goed gevoel! Benieuwd hoe de uitslag is!
36ste van de meer dan 1200 deelnemers.
21 km tegen 4:08/km.
Hard work pays off! Gewoon super blij!
De 2 voorbereidingswedstrijden zijn gedaan dus nu in 1 lijn blijven trainen tot aan 🔥de Hel🔥.
Na enkele keren geprobeerd te hebben en wat getwijfel beslis ik om me aan te sluiten bij het JMT-team! Jogging en Marathon team Mol. Gespecialiseerd in lange afstandsjoggings en marathons met een specifiek trainingsschema. Dankzij deze mensen heeft ons Tinneke dit jaar “de Antwerp 10 Miles” uitgelopen! Hiervoor ben ik nog altijd super trots op haar!
Het is nog een maand tot aan 🔥de Hel🔥. Hoe pakken we de laatste maar ook de belangrijkste trainingen nog aan? Geen idee! Doen zoals we bezig waren? Wat is het beste? Ik weet het niet! Gelukkig kan ik rekenen op Michel, de trainer van JMT. Hij zorgt voor een gepast schema om de laatste maand perfect voor te bereiden! Ook al is het een loopvereniging, Michel gaf me een specifiek duathlonschema, waarvoor ontzettend veel dank!
Zo gezegd, zo gedaan...
We kunnen de laatste maand gericht trainen:
koppeltrainingen, duurtrainingen, bloktrainingen, vanalles wat ik nog nooit gedaan had! We maken er het beste van.
Alles verloopt perfect maar dat schema is niet niks! Trainingen van 4 à 5 uur tot zelfs enkele van bijna 6 uur. Maar one Mission one Goal!
Begin december staat er nog een korte vakantie naar Marrakech op het programma samen met mijn schatje. Uiteraard gaan ook fiets en loopschoenen mee om het trainingsschema verder af te werken. Ideaal weer treffen we daar! 27 graden en geen wolkje aan de lucht! We hebben het daar super gehad! ‘S morgens gezellig samen wakker worden. Daarna lekker gaan ontbijten, stevig ontbijten natuurlijk want er moet nog getraind worden ook!
Na het ontbijt legt mijn schatje zich aan het zwembad, de zon schijnt dan al volop!
Ik doe wat ik moet doen... trainen! Om dan terug aan te komen in het hotel en samen de rest van de dag gezellig te genieten van elkaar, van het goede weer en van de rust! Het voelt aan als “ het leven van een prof”.
De laatste week voor de Hel, spannend!
Er zou niks meer kunnen of mogen mislopen, trainingen zaten er zo goed als op, enkel nog wat korte loopafstanden afwerken en vooral rusten!
Dinsdag voor de Hel. Nog een keer 10 km lopen, snel extensief. Geen probleem, tot ik woensdag opsta met pijn in mijn Achillespees! Paniek! Nu toch nimmer? Vlak voor de Hel? Dat kan niet! Toch wel, pijn ging niet weg. 1ste tegenslag proberen te verwerken maar het komt echt niet op het goede moment! Gelukkig is er dan ons Tinneke voor rustig te blijven en mee na te denken en zelfs MIJN probleem mee op te lossen! Ook Cindy helpt mee want ook zij wil niet dat die Hel in het water valt!
Ik heb er als amateur tenslotte alles voor gedaan en natuurlijk ook dingen voor gelaten! De zenuwen en de stress nemen met de seconde toe!
Het probleem van de Pees kan niet volledig verholpen worden, gewoon omdat dit te kort is voor 🔥de Hel🔥. Voltaren smeren, ijs leggen en hopen dat de pijn zondag draaglijk is!
De weersvoorspellingen voor 🔥de Hel🔥 spelen vanaf dan constant door mijn hoofd! Gaat het regenen? Vriezen? Hoe zal het parcours erbij liggen na de vele regen van de afgelopen dagen? Heel veel vragen waar ik toch geen antwoord op zou krijgen.
2 dagen voor 🔥de Hel🔥 ziet het er goed uit, het is al enkele dagen droog en de weermannen geven voor zondag 7 graden en ‘s nachts rond de 0. Van regen is weinig of geen sprake.
Zaterdagavond, alles 100 keer overlopen, heb ik alles? Echt niks over het hoofd gezien? Nee, we hebben alles en volledig voorbereid kan ik gaan slapen.
D-Day!
🔥🔥De Hel van Kasterlee 2018🔥🔥
De dag waar ik zo hard heb naar uitgekeken, zo voor heb geleefd! Ondanks de enorme zenuwen en bijhorende stress heb ik zalig geslapen. Ik sta op om 4.30u, kijk uit het raam en... alles kleurt wit! Een vers tapijt sneeuw! Dat stond niet in de planning maar goed, ze hadden het ondertussen wel voorspeld... De weersomstandigheden zijn voor iedere deelnemer hetzelfde. Ik pep me al wat op in mijn hoofd door een paar keer, de ondertussen wel bekende zin te zeggen: “Ik ben een beir!!”
Ik zet me aan tafel voor mijn massa koolhydraten naar binnen te spelen die ik vandaag zeker zal kunnen gebruiken!
Aangekomen in Kasterlee, krijg ik een euforisch gevoel! Woooowww, dit is het! Ons Tinneke, Tibe en mijne Coach zijn ook al meegekomen en staan me bij waar nodig om goed voorbereid aan de start te staan! De nodige foto’s worden al genomen... want dit zou een eenmalige deelname zijn!
We zijn er klaar voor! Ongeveer 350 Hell-atleten staan klaar voor vertrek! Aftellen tot het startschot! “The specialist” Rik Raket Thijs geeft me nog snel wat tips die ik uiteraard graag in ontvangst neem! Rambo, (vroeger was ik Brambo, maar sinds Reusel ben ik Rambo geworden voor hem, bloos, bloos! ) mee vanvoor gaan staan eh! Het wegdek is glad en vlak na de start gaat het naar beneden, daar moet je heel voorzichtig zijn! Als je dat stuk voorbij bent, zoek u eigen looptempo en doe u ding maar! I know you can!
Done! We zijn voorbij de afdaling en ik merk al snel dat het 15 gladde kilometers zullen worden maar het tempo en het gevoel zit goed. Ik doe mijn ding en kijk niet naar de andere lopers. Op km 12 komt George( collega en vriend) naast me fietsen en roept dat ik goed bezig ben en dat ik tegen dit tempo ga binnenkomen iets onder of boven het uur. 1:00:14 sec!
Aan de wisselzone staat mijn coach me op te wachten en ook hij roept: goed bezig Bram! Als 48ste loop ik de wissel in.
Wisselen ging in Reusel ook goed dus dat mag hier ook geen probleem zijn. Na 2 minuten 52 seconden ( 27ste tijd ) zit ik op de fiets!
Omdat ik het fietsparcours zo vaak gereden heb als training kende ik het blindelings. We zijn perfect vertrokken en houden de hartslag in het oog omdat we met het fietsen toch minstens 5 uur op die pedalen gaan moeten blijven duwen! 150 hartslag Bram en niet hoger! Ook dat lukte me wonderwel. Ik had op voorhand al beslist op welke plaatsen ik zou eten en drinken omdat dat 1 van de belangrijkste dingen is voor een duursporter!
Eerste ronde ging super vlot, de benen deden wat ze moesten doen! Duwen! Het parcours lag er dan ook perfect bij. Supersnel door de droogte van de afgelopen dagen. Tijd 0:58:37 in de eerste ronde!
Ronde 2 bijna idem aan ronde 1! Tijd
1:00:22.
In ronde 3, wanneer ik het eerste bos indraai merk ik al dat het parcours supersnel verandert doordat de sneeuw meer en meer verandert in modder. Veel modder. Maar geen probleem, dat is voor iedereen hetzelfde.
Maar dan, iets voor ik aan het technische stuk begin in ronde 3, maak ik een domme stuurfout en hups weg was mijn voorwiel. Lichte schuiver, valpartij! Gelukkig geen pijn en aan de fiets was niets aan, dus niet erg! Wel een mentaal tikje gehad omdat tot dat moment alles perfect verliep!
Ik vat het technische stuk aan en we rijden verder... Echter, ik begin te hoesten omdat er precies iets in mijn keel zit. Ik geef nog altijd alles wat ik in mijn mars heb, maar die hoest blijft maar duren. Hoe komt dat nu toch? Ik houd mijn hartslag in het oog omdat ik precies toch serieus aan het hijgen ben! Das raar! Die schommelt tussen 130 en 140. Dat is geen wedstrijdhartslag eh! Hup Bram, ni flauw doen eh! Toch maar proberen om die hartslag hoger te krijgen maar ik kan gewoon niet volgen met ademen. Ik krijg precies geen lucht meer! Nog maar is hoesten maar ik hoest niks op! Wat is dit nu weer? Dit heb ik nog nooit aan de hand gehad! Ik begin me zorgen te maken! Ik baal! Ik vraag me af of ik toch al teveel krachten ben kwijtgespeeld na goed 3 uur wedstrijd? Dat kan ook niet! Ik roei verder met de riemen dat ik nog heb. Ik passeer aan de mobilhome waar mijn coach en ons Tinneke staat met bevoorrading. Probeer me sterk te houden maar dat is niet makkelijk als je geen adem krijgt. Blijkbaar kent ons Tinneke mij beter dan ik dacht want die zag al dat het moeilijker ging! Ze licht mijn coach in. Na een halve ronde passeer ik terug bijna aan de mobilhome en ineens hangt hij naast me! Bram! Bram! doseren eh! Het is nog lang eh maar ge bent goed bezig! Ik antwoord nog: het gaat wel Danny, fietsen doe ik graag! Maar als ik nu eerlijk ben, het ging niet! Totaal niet! Ronde 3 werk ik nog af op 1:07:29
Vanaf dan kan ik het verloop van de wedstrijd het best samenvatten in 1 woord: 🔥HEL🔥
Ronde 4 gewoon doodgaan en afgewerkt op 1:15:15
Ronde 5 nog harder doodgaan maar ik denk na elk vervelend stuk, dit was de laatste keer! Sebiet kunnen we terug gaan lopen! Ronde 5 afgewerkt in 1:22:01
Aangekomen aan de sporthal, staat den Danny me op te wachten. Die roept al direct, Bram, Bram rustig blijven, even bekomen! Ik probeer nog te doen alsof het gaat met me, ik wil me niet gewonnen geven! We lopen samen de sporthal binnen om te wisselen. Daar wil ik nog altijd vooruit vooruit vooruit! Het gaat niet en zeg tegen mezelf: Bram ga op die stoel zitten om u fietsschoenen uit te doen en adem nu is rustig! Ik denk dat ik toen voor het eerst tegen mijne coach zei, Danny ik krijg geen lucht! Toch zet ik door! 30 km kan ik nog wel! Loopschoenen aan en vertrekken. Ik loop door de sporthal en zie mijn vrienden staan! Stijn Wheels moedigde me nog aan. Die had ik tegoei gezien en ook gehoord! Zalig gevoel! Euforie! Lets do This. 100 meter buiten de sporthal stort ik volledig in! Voor de ogen van mijn “TEAM BRAM MERMANS”! Het gaat niet, zonder adem kan ik niet lopen!
Iedereen ziet het gebeuren! Ik faal! Ik denk aan stoppen! Nee Bram niet na 7 uur wedstrijd! Dit is het laatste onderdeel! Ons Tinneke moedigt me nog aan, ik probeer opnieuw te lopen, 50m of 100m, ik weet het niet meer maar ik viel terug stil. Hup wandelen dan en bekomen, 1 keer een beetje op adem zet ik opnieuw aan... 50 meter! Terug wandelen. Ik denk op dat moment maar aan 1 ding! De finish halen!
Wat den Danny, de coach en Mario den bakker toen gedacht hebben weet ik niet, maar ze steunen me en moedigen me aan! Het zijn lange kilometers maar elke stap is er ene! Zo werk ik de eerste 15 km af. Beetje lopen en veel meer wandelen! Wanneer ik bijna terug aan de sporthal ben, staan men supporters klaar met een warme choco langs de kant omdat ik op dat moment nog altijd denk dat ik een kou heb opgelopen aan mijn keel of longen! Ik zeg tegen ons ma, ma mijn keel is volledig kapot! En ik krijg geen adem meer! Het is een 🔥Hel🔥, nog 15km te gaan. Dat ik zou finishen, daar was ik al wel zeker van! Stevig wandelen ging wel, al moest ik dan ook ontzettend veel hoesten en snakken naar adem! Over de laatste 30 km doe ik 4:13:20! Die rode loper, mijn supporters die me staan op te wachten, dat gevoel van “I survived 🔥de Hel”🔥 daar moet ik sebiet als ik voor die deur sta van genieten! Zoveel mogelijk!! En jawel, daar is de deur! Ik wandel die sporthal binnen en kan dit niet geloven, die staat helemaal vol! Ik kijk rond om te zien waar mijn supporters staan maar vindt ze niet direct. Door de micro hoor ik al: “ en daar komt hij dan! BRAM MERMANS!!!! Ongelooflijk goed, zalig gewoon, een onbeschrijflijk gevoel!!! Ik ben trots maar het is dubbel! Ik heb vandaag mijn doorzettingsvermogen, wilskracht en karakter getoond maar als sporter is dat niet alleen waar het om draait, je wilt ook laten zien wat je sportief aankan. En dat, dat mis ik. Dat heb ik tot in de derde ronde kunnen laten zien! Me daar bij neerleggen is het enige wat ik kan doen.
Dit was het dan, de Hel zit erop! Super veel dank aan iedereen die er was of die mee geholpen, me aangemoedigd of mee getraind heeft! Echt superveel dank!
In het bijzonder dan “TEAM BRAM MERMANS”
We rijden huiswaarts en denk op dat moment nog altijd, Bram die koude heeft je toch goed te pakken gehad eh! Is het niet op mijn longen, zal het mijn keel wel zijn. Maar goed, herstellen is nu de boodschap!
Thuis aangekomen wil ik maar 1 ding, slapen! Ik leg me op de logeerkamer omdat ik op voorhand weet dat ik in de nacht ook wel eens zal hoesten en misschien wat sneller zal ademen na die zware 🔥Hel🔥. Maar wat ik toen niet wist is dat die zondagnacht 🔥een Hel maal 2🔥 zou worden!
Dit wil ik nooit meer meemaken! Het gevoel van echt doodgaan! Ook dat is met woorden niet te beschrijven. Ik doe geen oog dicht, heb geen lucht, ik adem nog sneller alsof ik met een hartslag van 180 zit rond te fietsen! Ik geraak niet meer uit bed, heb de kracht niet meer om naar Tinne te roepen! Ik ga dood! Ze gaat me hier morgen levenloos aantreffen! Om 2 uur in de nacht hoor ik de deur, ik leef nog. Tinne is daar, Bram het gaat niet eh! Tinne ik krijg geen adem! Ik kom wel bij u liggen en zal u helpen met ademen. Mijn schatje heeft astma gehad en weet hoe ze hier mee om moet gaan. Ze haalt een plastiek zak om daarin in en uit te ademen. Het is super moeilijk maar heb het gevoel dat het toch een beetje helpt. Rustig ademen Bram, in en uit en dan komt dat goed. Zo goed als het gaat, hou ik dit vol! Maar slapen dat gaat niet. Ook Tinne niet natuurlijk. Om 4 uur beslissen we om samen in ons eigen bed te gaan liggen, daar is het frisser en misschien iets meer zuurstof. Nog steeds met plastiek zak gaan we daar liggen. Vanaf dan heb ik volgens mij de slaap kunnen vatten. Ik dan toch, Tinne zo goed als niks, zij waakte over me, luisterde naar mijn ademhaling en streelde over mijn rug...
Maandagmorgen, Tinne heeft ma en pa al gebeld om te vragen of iemand met mij naar de dokter kan rijden. Natuurlijk met zo’n schatten van ouders staan ze alweer voor me klaar. 1 uur later staat onze pa al voor de deur.
We vertrekken en vanaf dan gaat alles heel snel! Aangekomen bij de dokter, ik doe mijn verhaal en die luistert direct naar mijn longen. Wat is dat? Die klinken absoluut niet gezond is het antwoord. Ik ga u direct doorsturen naar het ziekenhuis om foto’s te laten nemen. Aangekomen in het ziekenhuis meld ik me aan om foto’s te laten nemen van mijn longen. Verrassend genoeg wordt ik daar vrij snel verder geholpen. Op dat moment loop ik nog altijd gewoon rond en denk ik, dat geneest wel! Zo ben ik gewoon. Foto’s zijn genomen en zet me terug in de wachtzaal. Meneer Mermans? Ja, dat ben ik. We gaan met u naar de afdeling hiernaast, naar spoed! Ik sta aan de grond genageld, nu dat weer! Ik wou van mijn vakantiedag genieten. Op spoed is weinig vreugde te rapen, dat weet ik nog omdat ik 3 maanden geleden nog in mijn vingers zaagde met een haagschaar! Aangekomen op spoed krijg ik direct 6 liter extra zuurstof toegediend. Niet veel later lig ik al onder de scanner. Vanaf dan is ons Katrien bij me, ook niet wetende wat er aan de hand is! Ons Tinneke moest naar Brussel voor haar werk, examen afleggen! Maar na zo’n nacht is het geen cadeau om dat te doen en wetende dat er iets aan de hand is met mij, achteraf bleek ze toch geslaagd te zijn! Proficiat!
Op spoed in Mol weten ze niet wat er scheelt, ze zeggen alleen dat mijn longen er op foto spectaculair slecht uitzien!!
Het is een lange dag, ik voel me ondertussen met de extra zuurstof vrij goed en laat alles zijn beloop gaan maar wil eigenlijk gewoon naar huis. Ondertussen is ons ma en Tinne ook aangekomen op spoed. Wachten, wachten en nog is wachten... dan komt de dokter weer binnen, Meneer Mermans, we gaan u niet hier houden! Ik antwoord euforisch! “Dat is het beste dat ik vandaag al gehoord heb!” We gaan u naar Leuven doen! De ambulance is al vertrokken in Leuven! Bam, dat is goed om gewoon los van dat ziekenbed te vallen als je dat hoort. Dat wilde je op dat moment niet horen maar goed, ondergaan is het enige wat je kan doen. Tinne beslist om mee te rijden naar Leuven en vraagt of Cindy ook wil meerijden! Zo goed als Cindy is, laat ze alles vallen en komt naar spoed in Mol om zo samen mee Tinne achter de ambulance aan te rijden. Jullie zijn geweldig Dames! 😘 ik voel me goed, er kan me niks gebeuren met zoveel steun!
Ambulance komt aan in Mol en de dokters beginnen direct mijn toestand door te brieven terwijl de andere ambulanciers zich bezig houden met alle apparatuur dat ondertussen al aan mijn lichaam hangt over te zetten naar mobiele apparatuur.
We zijn weg, Tinne en Cindy achter de ambulance met de auto. Ik hoor de ambulancier vragen, hoe rijden we dokter? Prioritair zonder risico. En Voila, opeens hoor ik de sirenes en zie ik blauw zwaailichten door de achterraam! Is da allemaal voor mij? Zo erg is het ook niet eh! Maar ik geniet wel van de actie! Ik had nooit eerder in een ambulance gelegen dus...
Aangekomen in Leuven staan ze me al op te wachten op de intensieve afdeling.
Amai, wat is dat hier! Ik moet mijn verhaal nog is opnieuw doen aan de dokter van intensieve! Ondertussen al voor de 10de keer die dag denk ik!
De eerste nacht op intensieve was opnieuw geen lachertje, plat liggen was geen optie, dan kreeg ik geen lucht.
Dan hebben ze mij maar 8 liter extra zuurstof gegeven om toch iets rustiger te proberen te ademen.
Vanaf dinsdagmorgen kan mijn herstel eindelijk beginnen. Onderzoeken worden gestart, word heel kort opgevolgd. Infectiewaarden in mijn bloed zijn al gezakt van maandag 140 naar dinsdagmorgen 120, onder de 10 is goed. Overdag kom ik toe met 3 liter extra zuurstof. Ik voel me goed! Kan ook moeilijk anders met mijne schat heel de dag aan mijn zijde! We hebben kunnen regelen dat ze bij mij mag blijven omdat mijn toestand goed is en ik nog alleen op een kamer op intensieve lig! Ons ma en pa en Peter, de broer van Tinne komen ook al op bezoek! Waarvoor dank!
Maar wat ik nu eigenlijk juist gehad heb? Ik denk op dat moment nog altijd een koude op mijn longen of keel of slokdarm. Ik vraag het aan de professor die mijn dossier behandeld. Nee Meneer Mermans dat heeft er niets mee te maken. Dan zouden u longen er zo niet uitzien en zou er ook geen infectiewaarde zijn.
Dinsdag nacht, ik mag proberen te slapen met 3 liter extra zuurstof! Hopen dat ik nu wel een goede nachtrust heb. Niks is minder waar! Maar dat lag niet aan mezelf! Om 23.00u nog een opname van iemand met een hersenbloeding. Het is blijkbaar een standaardprocedure dat ze iemand met een bloeding elk uur wakker maken om zijn toestand kort op te volgen.
Ondertussen kan ik makkelijk mee gaan werken op intensieve zorgen! Ik ken de stappen nu wel: Meneer, hoe heet jij? Zeg u naam een keer! Lach eens naar mij! Laat u tanden eens zien! Knijp is in mijn hand! En met de andere hand! Til u linkse been is op! En nu u rechtse! En dat elk uur van de nacht. Geloof me, ge doet geen oog dicht!
Woensdagmorgen, infectiewaarde is gedaald naar 85. Ik schrik! Amai dat gaat hier vooruit! Na het ontbijt is het tijd om mezelf te wassen. Ik doe dat gewoon liever zelf dan dat de verpleegsters dat moeten doen! Ik sta recht uit bed en doe het zuurstofmasker van mijn gezicht om me goed te kunnen wassen. Als je meedoet aan 🔥de Hel🔥 wil je zien wat je lichaam aankan! Op intensieve is dat niet anders! Ik test mezelf! Ik probeer al is wat stappen te zetten, op 1 been gaan staan met mijn ogen dicht, ander been. Allemaal zonder draaierig te worden, ik denk dat valt hier goed mee!
Mijn buurman hebben ze ondertussen op een andere kamer gelegd, ideaal om vandaag nog is te vragen of ons Tinneke opnieuw mag blijven op de kamer. Dat was 1 van de voorwaarden: als ik iemand bij op de kamer kreeg, zou ook Tinne de bezoekuren moeten respecteren.
Woensdagmiddag, omdat ik mij getest heb door mezelf te wassen zonder extra zuurstof, mag ik proberen om zo de dag door te komen. Als de zuurstofwaarde niet zakt onder 90 is het oké, deze schommelde rond de 94.
Blij als een klein kind! De foto van mijn longen is ondertussen ook sterk gebeterd.
14.00u opnieuw bezoekuur. Deze keer staat opnieuw ons Tinneke aan de deur en ook Fons en Suzanne (mijn schoonouders) komen op bezoek! Ik had te doen met de Fons, je zag dat hij het moeilijk vond om mij daar zo te zien liggen! We zijn dan ook altijd al graag in elkaars gezelschap geweest! Is het niet om samen ene te drinken, dan is het zeker wel om te kunnen klappen over fietsen of sporten in’t algemeen! Ik mag me gelukkig prijzen met zo’n schoonouders! Opnieuw hebben we het geluk dat ik geen buurman heb, dus ons Tinneke mag blijven! Je moet het maar willen doen om weer heel de dag aan mijn zijde te komen zitten. Schatteke, super hard bedankt voor alles wat je voor me doet!
Woensdagavond wat een verrassing! Kurt de andere broer van Tinne komt ook op bezoek, geheel onverwacht! Hij werkt in Lummen en wil me blijkbaar ook een hart onder de riem komen steken in Leuven! Dank u wel Kurt!
Het was een gezellig uurtje waar veel gepraat werd over mijn toestand en dat de dokters nog steeds in het duister tasten met wat ik nu juist heb. De Kurt is ook een super sympathiek en superslim iemand! Hij vertelde me dat hij ooit een klaplong heeft gehad tijdens de voetbal en zelfs met klaplong de wedstrijd nog heeft uitgespeeld. Dit was dan wel maar 10 minuten maar hij had het toch ook maar gedaan! Hij kreeg net als ik geen lucht meer! Hoe meer we erover praatten met ons 3, hoe meer we zeker werden dat ik dat ook had, want ik was toch licht gevallen in de derde ronde.
Euforisch als een kind begin ik na te denken hoe ik die dokters en professoren van intensieve daar moet van gaan overtuigen. Met het gevolg, slapen zat er weer niet in. Maar voor mij was de cirkel rond. Ik had een klaplong. Nu was alleen de vraag nog... was het er 1 of 2? Hoe komt het, dat ze dat niet zien op foto of scan? Vanwaar komt die infectiewaarde dan?
Maar longontsteking kon toch ook niet, dan zou ik enkele dagen of minstens enkele uren me ziek gevoeld moeten hebben en zou ik nooit 3,5 uur wedstrijd perfect kunnen afwerken! Mijn situatie zit vol tegenstrijdigheden! Maar in mijn hoofd heb ik dus een klaplong.
In de loop van de avond kreeg ik opnieuw een buurvrouw, een Goddelieve uit Mol. Ze kwam van de operatiezaal. Heel die tamtam begon opnieuw, ook al was die vrouw doodmoe en wilde ze alleen maar slapen, toch werd ze elk uur wakker gemaakt om de testen te doen. Ik vond het minder erg want ik kon toch niet slapen omdat ik nog altijd aan het nadenken was hoe ik de dokters kon overtuigen mijn klaplong.
Rond 02.00u s ’nachts komt er een dokter van wacht om de toestand van mijn buurvrouw op te volgen. Wanneer hij daarmee klaar is, roep ik hem bij mij.
Ik zeg, dokter ik denk dat ik weet wat ik heb. Een klaplong! Ook deze dokter blijkt mijn dossier toch goed te kennen en zegt: Nee, dat heb 100% zeker niet! Bam!! Terug met 2 voeten op de grond. Die dokter steekt daar een theoretisch uitleg van minstens 5 minuten af, waar ik eerlijk gezegd geen fluit van heb begrepen! Alleen iets over witte bloedcellen en manifesteren, maar dat was het dan ook.
Ik was er in ieder geval niet slimmer van geworden, voor mij was het toch nog altijd een klaplong! Dus ging ik nog wat verder nadenken om morgenvroeg mijn verhaal nogmaals te doen, maar dan tegen de prof die mij kort opvolgde!
Donderdagmorgen, daar is hij! Blij dat ik hem zie! Ik doe mijn verhaal en ook hij stelt me teleur. U hebt geen klaplong maar er bestaat nog zoiets als een longcontusie. Een longkneuzing door een impact. Maar voor hem lijkt het nog zeer onwaarschijnlijk omdat ze dat ook op de scan zouden moeten zien en dan zouden mijn longen niet zo infectieus zijn aangetast! Maar hij veegt het niet direct van de baan. Hij gaat het bekijken en overleggen met een prof van inwendige aandoeningen. Een half uur later is hij al terug. Bram, U heeft geen longcontusie! Godmiljaar eh! Da meende ni! Dat wilde ik niet horen! Vanaf dat moment zijn de tranen zo goed als onophoudelijk beginnen vloeien en begin ik alles op te schrijven! Mijn verhaal van 🔥de Hel!🔥 Ik wil dat ze dat lezen en alles nog is herbekijken, maar mijn verhaal lijkt eerder een boek te zullen worden, dus dat is er toch niet van gekomen. Smiley...
Omdat ze nog altijd niet weten wat ik heb, willen de dokters longvocht gaan halen bij de bron, in de longen dus. Geen aangenaam onderzoek maar het moet gebeuren omdat ze daar heel veel virussen en infecties kunnen uithalen, zowel de typische als de atypische!
Donderdagmiddag, daar is ze weer! Ons Tinneke: Mijne grootste en trouwste supporter! Soms langs een mountainbikeparcours maar de laatste dagen meer langs mijn bed! Ze ziet al direct aan mijn gezicht dat ik een zware dag heb! Ik voel me fysiek gezond, infectiewaarde staat op 40 en ik kan makkelijk dag en nacht zonder extra zuurstof! Maar mentaal heb ik het superzwaar omdat ze me niet geloven!
Donderdagavond moet Tinne, Tibe zijn rapport gaan halen dus vandaag blijft ze niet tot het avondbezoekuur voorbij is. Cindy, komt me we wat steunen! Voor haar is ook niks teveel! Ik heb het niet makkelijk om los te laten dat ik geen longcontusie heb! Wat heb ik dan wel? Cindy heeft me ook proberen op te peppen en ben blij dat ze geweest is.
Ik heb donderdag nacht voor de eerste keer een goede nachtrust gehad.
Vrijdagmorgen, ik voel me al van woensdag klaar om naar huis te gaan dus vandaag kan het er toch wel eens van komen. De dokters komen langs, Bram we hebben voorlopig nog weinig nieuws! Enkel uit het longvochtonderzoek is nog maar gebleken dat u geen schimmelinfecties heeft op de longen maar er zijn nog vele onderzoeken lopende. Wij hebben voor u een kamer aangevraagd bij inwendige aandoeningen en de kans bestaat dat je dit weekend naar huis mag! Maar dat kunnen wij niet beslissen! Supercontent breng ik het thuisfront op de hoogte! Het duurt tot 17.00u eer ik op de gewone kamer aankom! Ons Tinneke is alweer van de partij en gaat met mij mee op reis! Chapeau wat zij deze week allemaal voor mij heeft gedaan! Goeieavond Mr Mermans, dit is u kamer maar de dokter zal direct nog langskomen. Natuurlijk vrijdagavond, dokters, die mannen hebben ook weekend eh. Dus geen dokter meer gezien! Wachten dus. Omdat er op intensieve zorgen geen kinderen op bezoek mogen en ik nu op gewone kamer lig, beslist de zus om af te zakken naar Leuven. Tinne, Zus, Ma, Amber en Emiel op bezoek, leven in de brouwerij! Ik geniet ervan maar zou toch ook graag mee naar huis gaan! Ik heb nu geen kabels, geen monitors of naalden meer in mijn lichaam zitten die me hier konden houden.
Zaterdagmorgen, toktok, goeiemorgen Mr Mermans, ik ben de dokter van wacht. Hoe gaat het? Ik voel me goed, ik ben klaar om naar huis te gaan! Dat kan ik niet alleen beslissen omdat ik u dossier niet volledig ken maar ik zal dit telefonisch bespreken met mijn supervisor. U mag u situatie niet onderschatten eh, u komt niet voor niks van intensieve zorgen! Ik zeg dat weet ik wel, maar ik voel me al klaar van woensdag om naar huis te gaan!
Wachten, wachten, wachten en nog is wachten, dat is nu echt 1 van de dingen waar ik absoluut niet goed in ben. Stilstaan is achteruit gaan! Het is een lange voormiddag!
Tok tok, daar is ze terug, Mr Mermans, u mag op weekend onder bepaalde voorwaarden! Onderschat u situatie niet! Hou u rustig thuis! En zondagavond meld je u hier terug aan zodat maandagmorgen de dokter kan langskomen voor verder onderzoek en hoe het verder zal moeten! Oké! Komt in orde! Ik bel direct naar ons Tinneke, ze was al onderweg!
Eens we buiten het ziekenhuis waren, zouden het een super 2 daagse worden!
Zaterdag namiddag, rustig tegen elkaar de zetel op! Dat was al een tijdje geleden omdat ons Tinneke in het ziekenhuis niet bij mij in bed wou komen liggen. Zaterdagavond, samen lekker uit eten geweest omdat we toch wel iets te vieren hadden en nadien nog rustig een kerstmarktje meegepikt met de buren.
Zondagmorgen, My Favorit Day! Ik zorg voor verse pistolets terwijl ons Tinneke thuis alles begint op te rommelen! Na die 🔥Helse week🔥 is er wel wat werk.
Gezellig samen ontbijten en eens hiermee klaar, begin ik ook wat te rommelen. Rustig mijn fiets gepoetst, die had ons Tinneke na 🔥de Hel🔥 heel goed afgespoten maar toch was het nog niet volledig zoals ik het zelf zou doen.
Namiddag, platte rust en komt Cindy, Roel, Femke, Fons en Suzanne nog eens op bezoek! Super gezellig, enorm van genoten!
Zondag avond, tegen mijn goesting vertrek ik terug naar Leuven maar het is voor mijn gezondheid dus we zullen het maar doen!
Tot de dokters het tegendeel kunnen bewijzen heb een longcontusie opgelopen tijdens de val in de 3de ronde en heb ik mijn longen om zeep geholpen door nog 7,5 uur er alles uit te halen wat er in zat.
In de toekomst, als ik het hoesten en ademnood nog eens voel opkomen, staak ik de wedstrijd maar dit kon ik niet met 🔥de Hel🔥 omdat die voor mij veel te belangrijk was en niet kon weten wat er aan de hand was omdat ik dit nog nooit eerder had gevoeld! Ik ben blij dat ik zo snel hersteld ben en zo voelt het althans, er niets aan over zal houden.
Maandag, de prof komt me vertellen dat ik met een gerust hart van de feestdagen mag gaan genieten. Voorlopig geen verdere onderzoeken meer omdat mijn toestand zo positief is geëvalueerd. Zelfs stoppen met antibiotica, donderdag zal voor de laatste keer een foto van de longen genomen worden en een laatste keer bloed afgenomen. Blijkt dit allemaal er goed uit te zien, wordt ik officieel ontslagen zonder te weten wat ik nu effectief heb gehad. Ik kan hier mee leven en zal in de toekomst iets oplettender zijn.
Tinne, super bedankt! Jij bent geweldig! Mijn rechterhand! Mijn Alles!
Tibe, bedankt voor vanalles en nog heel veel! Ook voor de steun en aanmoedigen tijdens Reusel en 🔥de Hel!🔥
Ma, bedankt voor alles! Ook jij bent geweldig! Luv you!!
Pa, bedankt voor alles! Ook jij verdiend een standbeeld en een perfecte gezondheid, ik hoop dat je snel terug de oude bent! Weet dat wij ervoor u zijn!
Zus, bedankt om me te steunen in alles wat ik doe! Ook al zien we elkaar veel minder dan vroeger door onze drukke agenda’s, voor mij zijn we nog altijd 2 handen op 1 buik! Ik wens u en u gezin het allerbeste toe!
Mario, bakker, bedankt voor alle leuke momenten die we al gehad hebben!
Ook superhard bedankt voor de steun die je me gaf tijdens de laatste 30 km van 🔥De Hel🔥! Zonder u had dit niet gelukt!
Cindy, bedankt voor er ook voor mij te zijn! Met zo’n schoonzus kan je de wereld aan!
De steun, de aanmoedigingen, de bezoeken, het meeleven, gewoon teveel om op te noemen! Bedankt!
Fons en Suzanne, bedankt om me als schoonzoon te aanvaarden, ook jullie staan altijd voor mij klaar. Jullie geven me vleugels, de steun, de aanmoedigingen! Bedankt!
Coach, peter, Danny bedankt, voor de coaching, de steun en de aanmoedigingen! Ik heb het geluk om de beste peter te hebben die er is!
Peter bedankt voor de aanmoedigen tijdens de Hel en u bezoek in Leuven.
Kurt, bedankt voor uw bezoek in Leuven.
Ik geloof er nog steeds in dat ik de longcontusie heb opgelopen tot de dokters mij het tegendeel kunnen bewijzen!
Berg, bedankt voor alle onvergetelijke momenten die wij al gehad hebben samen! You and Me is always fun!
Stijn Wheels, Gevers, Ann en berg, Monique en Neke, Kris en Inge, Annemie en Davy, collegas, vrienden en nog aan iedereen die ik zou vergeten zijn! Merci voor de aanmoedigingen en de steun!
Dit was mijn verhaal: 🔥Mijn Hel🔥
Mogen we elkaar later allemaal opnieuw tegen het lijf lopen, hopelijk niet in 🔥de hel🔥 maar dan in ⭐️de Hemel!⭐️ Love you All! ❤️
