Nadat we vol vertrouwen ons laatste testloopje vorige week donderdag hadden afgerond, had ik nooit gedacht dat we de dag nadien aan een weekend gingen beginnen met een rollercoaster aan emoties.
Vrijdag, 2 dagen voor de marathon, ging ik namelijk door mijn rug.
Ik kreeg een stekende pijn in mijn onderrug.
Maar zoals zo dikwijls dacht ik dat dit wel in orde zou komen.
Totdat we in de namiddag met het gezin naar een vakantiepark nabij Rotterdam vertrokken...
Net voor ik in de auto stapte, begon de pijn hardnekkiger te worden.
Ik was dan ook blij dat Lies, die ik onderweg had opgepakt op het werk, het stuur wou overnemen.
Eens ter plaatse zat er niks anders op dan tubben zalf smeren en plat liggen.
Ik had me mijn verblijf wel anders voorgesteld!
Na een mindere nacht gaan we met zijn allen naar het beursgebouw om mijn startnummer af te halen.
Ik kan moeilijk genieten van de omgeving en de entourage omdat ik alleen maar kan denken aan mijn onderrug.
Op het einde van de beurs zie ik een bordje met "dokter en fysio" staan.
Ik meld me aan, leg het probleem uit en mag direct bij de fysio komen die me helemaal onderzoekt.
Hij komt met de diagnose "lichte vorm van lumbago".
Ik moet wel effe slikken...
Hij vraagt me op de tafel te gaan liggen en doet een poging om mij te kraken.
Bij de 2e keer, knotste er iets in mijn onderrug.
Ik kom rustig terug recht maar heb direct een onstabiel gevoel.
Ik ga terug zitten, blaas eens rustig diep uit en vraag met de krop in de keel of het wel verantwoord is dat ik zondag start in de marathon.
Hij geeft een positief antwoord maar zegt er wel direct bij dat als ik veel pijn voel toch de wedstrijd zal moeten staken.
Ik bekom effe van alles, geef de fysio de hand, bedank hem voor zijn tijd en ga terug naar Lies en de kids om terug richting vakantiepark te vertrekken.
Onderweg naar de metro worden de emoties te fel en kan ik mijn tranen nimmer bedwingen.
"Wat doe ik hier nog?" vraag ik aan Lies.
Ze pakt me nadrukkelijker bij de hand en zegt me dat het morgen allemaal wel gaat goedkomen.
Eens terug aangekomen aan het vakantiepark worden de routines weer boven gehaald: heel veel zalf smeren en plat liggen.
Na een slechte nacht begeven we ons met de metro naar de start van de marathon.
Eens aangekomen gaan we rustig naar het beursgebouw waar we de andere JMT'ers zien arriveren die de verplaatsing met de bus hadden gemaakt.
Ik kan het niet verbergen en vertel tegen een enkeling wat me dwars zit.
9h30, we zitten met ons gedachten niet bij de marathon.
Ik word dan ook door de voorzitter aangespoord om mij naar het startvak te begeven. Waarvoor dank, voorzitter!
Net voor we in ons startvak gaan staan, ga ik samen met de kids op de foto en krijg nog bemoedigende woorden van Lies.
Eens in mijn startvak begeef ik me naar de pacer van 3h10, waarvoor ik getraind had, geef hem de hand en wens hem succes terwijl ik niet eens weet of ik überhaupt kan starten/lopen.
Net voor de start, bij de zang van Lee Towers "Y'll never walk alone", krijg ik het bijzonder moeilijk.
Kan ik lopen of houdt het op nog voor ik over de start kom?
De man naast mij vraagt of alles in orde is. Ik knik, laat een diepe zucht en direct daarna vuren ze het startschot af.
Ik begin te wandelen naar de startstreep en een paar meters ervoor beginnen we te lopen. Ik zit ondertussen vol adrenaline.
De eerste meters gaan gelukkig goed.
Ik hou mij in de buurt van de pacer en ben alleen maar bezig met mijn onderrug.
Alles blijft goed gaan en kom, nog voor ik het besef, al aan bij het 5km-punt.
Tik, iets over 22' rond, veel te snel (ik had 22'15-20 vooropgesteld) maar tegerlijkertijd zie ik dat mijn ❤ meer dan goed is.
Van dan af laat ik alles los. Ik begin mijn onderrug te vergeten. Ik kijk nimmer op mijn horloge en nestel mij in het groepje achter de pacer waar ik helemaal openbloei en echt begin te genieten.
Ongelooflijk eigenlijk?! Zou het dan toch komen doordat de fysio van de organisatie mijn rug had gekraakt?
De km's vliegen voorbij, en hoewel ik elke 5km afduw, negeer ik mijn horloge zodat we ook niet weten hoe snel het tempo is.
Net voor halfweg komt er een loper ons groepje voorbij, spreekt de pacer aan en zegt hem dat hij op schema van 3h04 loopt!
Op dat moment lopen we over de mat, kijk sinds lang naar mijn horloge: 1h34'10.
Halfweg zitten we dus 50" voor op schema. Ik stel de pacer gerust, we lachen eens en zetten onze tocht verder.
Ik denk niet dat ik ooit de 1e helft gemakkelijker liep als in Rotterdam.
Na 26-27km moeten we voor de 2e keer over de Erasmusbrug snel gevolgd door een U-turn en een passage door een tunnel.
Het publiek is talrijk en hoewel ik geen minder gevoel heb, moeten we de pacer een stukje laten lopen.
Na de tunnel kom ik terug in mijn ritme en loop lang op 3-400m van de pacer. Op km 35 kijk ik sinds lang nog eens op mijn horloge en we hebben nog een 10-tal secondjes bonus. Beter dan in Berlijn een half jaar geleden. Vanaf nu zijn er 3 woorden die ik bijna constant blijf herhalen: DOOR DE MUUR!
Op km 37 beginnen mijn benen te "tintelen". Ik weet meteen hoe laat het is. Op zucht van krampen!
Ik minder mijn tempo maar begin ook anders te lopen om de krampen voor te blijven waar ik toch 2 souvenirs (een knalrode en een zwarte teen vol blaren) heb aan overgehouden.
We zijn er bijna!
Ik draai de Coolsingel op, voel me goed en begin terug te versnellen.
Ik zie op 400m van de finish Lies staan samen met Stoffel, Kato en mijn schoonmoeder Maria.
Overgelukkig dat ik de streep ga halen, schiet er enkele meters daarna een enorme kramp in mijn linker hamstring!
Voor de eerste maal een kramp, ontzettend pijnlijk.
Ik grijp de nadar en kan nimmer voort en achteruit. De pijn is bijna niet te harden!
Blij als een kind hoor ik Lies achter mij, die over de omheining is gekropen, die mijn arm vastpakt en mij ondersteund. Maar ik geraak amper verder. Tot ik me realiseer dat ik aan mijn tenen/voet moet trekken om deze kramp te verlichten. Dit helpt onmiddellijk.
"Kom" zegt Lies tegen me, "dan zit er nog een tijd onder 3h15 in." Maar bij het voortwandelen, kijk ik haar aan en vertel haar: "Nee Lies, tis goed zo. Deze morgend wisten we niet eens of we de finish gingen halen. Tis echt goed zo, ik ben content". Onder een oorverdovend applaus van de talrijke mensen naast het parcours bedank ik haar en zeg haar dat het gaat/lukt om de finish binnen te "waggelen".
Ik kom over de streep met een brok emotie in een tijd van 3h15'08.
Dan wordt het me echter te veel. Het weinige vocht dat ik nog heb, verandert in tranen.
We hebben het gehaald voor de 9e keer!
Elke marathon heeft zijn verhaal maar deze was toch heel bijzonder. Altijd gedacht dat ik mijn verhaal zou vertellen bij een PR of andere straffe tijd maar dit gevoel was te sterk.
Allemaal te danken aan Lies, die er altijd staat voor mij.
Aan Kato en Stoffel, mijn trouwe supporters.
Aan alle mensen van de club JMT, die mij iets toeriepen op de weg naar de finish (en dat waren er ontzettend veel!).
En natuurlijk aan TT, onze TopTrainer, die er elke training staat om je te begeleiden en je te stuwen naar prestaties zoals in Rotterdam. Bedankt iedereen, het was een geweldige dag!