Twee jaar na het oorspronkelijke plan gaan we nu eindelijk dus toch naar Denver. We hebben tickets gekocht om met Iceland Air te vliegen en een hotel geboekt voor de eerste drie nachten in de buurt van het City Park waar start en aankomst van de marathon zullen plaats vinden. Op 13 mei rijden we naar het station in Balen. Onze auto laten we achter op de parking waar hij straks door Joost zal worden terug gehaald. Met de trein zijn we in anderhalf uur in Zaventem op de luchthaven en we kunnen terecht aan de balie van Iceland Air voor het inchecken. De jongedame aan de balie wil het bewijs van onze inentingen zien evenals het resultaat van de Covid-test die we gisteren lieten afnemen. Dat is natuurlijk geen probleem maar dan vraagt ze ook naar een bewijs van onze Esta. Dat is het systeem waarbij je vooraf aan de Amerikaanse immigratiedienst meldt dat je gaat komen. Zij checken je hele persoon en sturen dan een mail om te laten weten dat je mag komen. Als je landt in Amerika en je paspoort wordt door de Immigration Officer gescand, ziet hij onmiddellijk dat je mocht komen. Dat gaat allemaal digitaal en nog nooit vroeg iemand in een Belgische of andere luchthaven naar dat bewijs. Deze jongdame wil dat toch zien en ze zegt dat we niet in het vliegtuig mogen als we dat niet kunnen tonen. We bellen met Joost om te vragen dat die bij ons thuis op de computer in de mails gaat zoeken naar de bevestiging maar dat lukt niet. Ik begin te wanhopen en zeg aan Zjan dat ik vrees dat het naar de kl… is. Plots komt er een man aan die aan het baliepersoneel iets komt zeggen en de jongedame wuift ons naar haar en checkt ons in zonder bewijs van onze Esta, zonder uitleg, zonder excuses. We kunnen vertrekken voor een vlucht van ruim drie uur naar Reykjavik, een overstap van anderhalf uur en dan acht uur vliegen naar Denver. Door de immigratiedienst gaan en op de bagageband onze koffers ophalen verloopt vlot. We vinden een taxi die ons naar het Holliday Inn op Quebec Street brengt en we checken in na een erg lange dag. Voor ons biologisch systeem is het al ver voorbij middernacht. In het hotel is een restaurantje met een heel beperkte kaart. Zjan eet een portie pasta en ik een slaatje, uit kartonnen bordjes en met plastic bestek, redelijk pover maar het stilt onze honger en we zijn erg moe en gaan dan ook snel onder zeil.
Natuurlijk zijn we vroeg weer wakker, na enkele uurtjes slaap, vaak gestoord door de brullende motoren op de zesbaanvaksweg voor ons hotel. We kunnen in het hotel een echt Amerikaans ontbijt krijgen en dan gaan we in de onmiddellijke omgeving rondwandelen om te zien of er eventueel een warenhuis is waar we iets kunnen kopen om te eten en of er restaurants zijn voor een pastamaaltijd vanavond. Er zijn geen warenhuizen, er zijn wat restaurants maar dat zijn allemaal van die typische Amerikaanse fastfoodzaken. We gaan dan maar op stap naar het City Park om de aankomstzone te verkennen zodat we morgen mekaar terugvinden na de wedstrijd. Volgens mijn internetverkenning vooraf lijkt dat redelijk kortbij. We zijn al drie kwartier op stap en ik ben mijn oriëntatie wat kwijt. We spreken een jonge vrouw aan die een Nederlandse blijkt te zijn. Ze raadt ons aan om met haar een bus op te stappen want we zijn nog een heel stuk van het park verwijderd. Ze laat ons afstappen aan de rand van het park. We wandelen dat in maar dat is verdorie een gigantisch park. Na nog eens 20 minuten stappen komen we in een zone waar een loopwedstrijd voor jonge meisjes aan gang is. Het is ons nog niet erg duidelijk hoe dat er morgen hier zal uitzien en we beslissen om naar de dichtstbijzijnde grote straat te wandelen. We stappen weer op een bus. Ons busticket is gelukkig drie uur geldig en we rijden naar waar ik denk dat het stadion is waar de nummers worden uitgedeeld. We stappen uit aan een halte in downtown waar een grote groep daklozen logeert en waar een pro-abortusbetoging bezig is. Ik begin rond te vragen waar dat, volgens mij vlakbij gelegen stadion, kan zijn. Uiteindelijk kan iemand een bus aanwijzen die ons naar dat stadion kan brengen want het is blijkbaar toch niet zo kortbij gelegen. Waar we uitstappen zien we dat stadion maar het betekent toch weer een kwartier wandelen eer we binnen kunnen in het Denver Broncos Stadium.
Ik krijg mijn nummer en de medaille voor wie dit jaar al een andere marathon liep. Na weer een kwartier stappen vinden we een bus terug naar downtown. Het is ondertussen al een stuk voorbij de middag en we hebben honger. Na een lange zoektocht riskeren we om ergens binnen te gaan. Ik neem een pasta en Zjan een pizza maar voor het biertje daarbij moet ik mijn identiteitskaart tonen. Amerikanen!!!, je mag met de auto rijden op zestien, je mag een wapen kopen waarmee net dit weekend 18 kinderen vermoord worden in een lagere school in Texas, maar je moet je pas tonen om een biertje te kopen bij je maaltijd. We zwerven daar nog wat rond op zoek naar een warenhuis waar we wat kunnen kopen om vanavond in ons hotel te kunnen eten en we vinden dat na wat navragen.
We stappen weer een bus op en het wordt wat gokken waar we best uitstappen. Dat doen we op het kruispunt van Colfax Avenue en Colorado Avenue en daar gaat een bus naar het oosten. Wij zijn de enige passagiers op die bus en vragen de chauffeur om ons te droppen op de voor ons meest voordelige halte maar hij rijdt verdomme één te ver. Dat betekent weer anderhalve kilometer terugwandelen. We kopen een fles water want het is erg warm en we moeten nog wat stappen. We beginnen daar dapper aan maar ook nu weer valt de schaal van die stad erg tegen. Tegen beter weten in steek ik mijn duim op naar de auto’s die passeren. Dat is verdorie lang geleden. Zjan neemt over maar niemand lijkt geneigd om ons op te pikken tot plots vanuit de andere richting een auto komt met twee jonge vrouwen. Ze stoppen en vragen wat onze bestemming is. Ze hadden ons gezien en zijn terug gekeerd want we zagen er sympathiek uit en ze hadden medelijden. Ze rijden toch nog een kwartier tot aan de deur van ons hotel. Onze dank aan deze lieve dames is groot, we zijn uitgeput! Ik heb mij totaal verkeken op de schaal van deze stad en het openbaar vervoer is zeer beperkt. Wat heel merkwaardig is: er zijn GEEN taxis die zo maar rond rijden. Hoe ga ik morgen aan de start geraken? Ik vraag het de jongeman aan de hotelbalie en die raadt mij Uber aan maar dat vergt een app op je smartphone. Hij wil wel helpen om die te installeren maar dat lukt niet zo goed. Uiteindelijk belt hij voor mij een taxidienst en er zal morgenvroeg om 5 u een taxi klaar staan aan ons hotel. Ik kan in onze kamer nog het prefab-pastaschoteltje opwarmen en alles klaar maken voor morgen. Met wat we nu aan ervaring hebben in verband met de afstanden in deze stad vreest Zjan terecht of ze wel aan de aankomst zal gaat geraken morgen. Ik had mijn ambities voor deze marathon niet onder stoelen of banken gestoken vooraf maar nu heeft die een flinke knauw gekregen. Een heel lange vrijdag, twee korte en slechte nachten, een zaterdag met veel te veel kilometers stappen en een weerbericht dat morgen 28°C belooft maakt dat ik erg ga twijfelen aan die ambitie.
Kort na drie uur word ik wakker zonder wekker. Ik eet mijn meegebracht superontbijt, maak mij klaar en blijf wakker tot ik tegen vijf naar beneden ga in de hoop dat de taxi er is. Dat is gelukkig het geval. Nu blijkt weer dat mijn oorspronkelijk idee om naar het park te wandelen niet erg zinvol was. De taxi doet er een kwartier over en dat zou dus meer dan een uur wandelen geweest zijn.
De taxi komt in een rij aanschuivende auto’s terecht en ik stap uit want ik denk dat ik bij het park ben. Het is nog donker maar ik kan een hoop mensen in loopkledij volgen die het park in stappen en ik kom in de startzone terecht waar het nog steeds donker is. Nog even rondlummelen, naar het toilet, nog een banaan, nog een Immodiumtabletje en dan kan ik in blok C in de startzone terecht.
Het is ondertussen helemaal licht geworden en na een live-versie van het Amerikaanse volkslied mag blok A vertrekken. Wij mogen één blok opschuiven en na één minuut mag blok B vertrekken en wij weer wat opschuiven. Nog één minuut en dan mag mijn groep weg. Ik sta vooraan maar word langs alle kanten voorbij gestormd. Even later komt weer een golf mij voorbij gevlogen en dat herhaalt zich nog enkele keren want er stonden nog een zestal groepen achter ons in de startzone. In de eerste tien kilometer geraak ik naar mijn gevoel helemaal achteraan maar ik panikeer natuurlijk niet. Dit fenomeen heb ik al meer gezien. Het plan om 9 minuten per mijl te halen lukt niet. De hellingen vallen wat tegen maar het gaat wel redelijk met mijn gevoel en mijn tempo.
We lopen door de brandweerpost nummer één van de stad, langs de oever van het riviertje dat door de stad loopt en door het Bronco-stadium naar de buitenwijken. Op de terugweg gaat het weer eens door dat stadion en weer naast dat riviertje. Lopers van de halve marathon en deelnemers van de relay-marathon maken de posities wat onduidelijk. Halfweg zit ik aan 2:04. Een sub 4 zit er niet in maar dat had ik al uit mijn hoofd gezet na de voorbije twee dagen. Ik krijg het zelfs wat moeilijk na 25 kilometer maar dan komt dat survivorsinstinct opzetten.
Ik ben gekomen voor een eerste plaats in mijn categorie en wil dat waar maken. Ik vind de moed om terug te versnellen. Een hoop van die snel startende Amerikanen begin ik nu één voor één op te rapen en dat geeft de burger moed. Er komt een loper naast mij en vraagt of al die streepjes betekenen dat ik er echt al zoveel heb gelopen en één vrouw komt zeggen dat ik een ‘fancy’ shirt aan heb. Mijn laatste kwart wordt het snelste van de dag, dus wel goed ingedeeld.
Ik loop het City Park weer in en denk nog dat 4:10 er in zit want volgens mijn Garmin zou ik er moeten zijn maar de finish ligt nog een flink stuk verder. Net voor de aankomstlijn hoor ik mijn naam roepen. Zjan is er toch geraakt! Dat is, gezien de transportmogelijkheden in deze stad, wel echt bijzonder en ik ben er heel blij mee. Volgens mijn Garmin en volgens Strava ben ik er na 4:11 en is de afstand een stuk meer dan 42.195 km maar de officiële tijd op mijn ‘diploma’ wordt 4:12:09.
Na de aankomst komt een Amerikaan die zijn eerste marathon liep mij zeggen dat ik een ‘stud’ ben. Hij probeerde mij de laatste kilometers te volgen. Nu wil hij een fotootje van de achterkant van mijn shirt maken.
Er komen 1095 deelnemers aan en ik ben daarvan nummer 364 en dat betekent dat 2/3de achter mij finisht. Ik had dat na de eerste helft waarin het leek dat iedereen mij voorbij liep niet verwacht. Ik moet er echt veel hebben gepasseerd in de tweede helft. Ik krijg de bijzonder mooie medaille en wandel door de recoveryzone. Tegen mijn gewoonte in laad ik mijn goodiebag dubbel vol. Ik pak van elk drankje en van alle eetbare dingen twee stuks zodat wij deze middag met ons tweetjes wat kunnen eten want de ervaring van de voorbije dag heeft wel voor wat bezorgdheid qua bevoorrading gezorgd.
Al snel kan ik aan een tentje de resultaten gaan raadplegen en zie ik dat er nog maar één deelnemer in de M70-categorie is binnen gekomen en dat ben ik! Doelstelling bereikt dus! Er zijn maar drie 70-plussers in de wedstrijd, één is een jaar ouder dan ik en één even oud. Die laatste is 1 u en 40 minuten trager dan ik en de oudste komt 47 minuten na mij over de meet. Hiermee kan ik echt wel tevreden zijn.
Aan het borstnummer hangen enkele afscheurstrookjes waarmee een biertje en/of een ‘seltzer’ en een bbq-lunch kan afgehaald worden. Ik kan er twee biertjes mee vast krijgen die we natuurlijk delen. Er is een vegetarische variant voor de lunch waar niet voor moet worden aangeschoven in heel lange rijen maar die hebben niets dan wat hardgekookte eieren. We krijgen er vier mee zonder het strookje te moeten inleveren. Voor de bbq-lunch passen we gezien de lange rij aanschuivende kandidaten. We wandelen het park uit naar een hoofdweg en daar bel ik het nummer van de taxicentrale dat ik kreeg van de medewerker in ons hotel. We moeten bijna anderhalf uur wachten eer die taxi ons komt oppikken. Het is nog even panikeren want de chauffeur draait het terrein van het museum op waar we staan te wachten zonder ons op te pikken maar na enkele minuten komt hij toch tot bij ons en voert ons naar ons hotel. Denver is de stad met het slechtste openbaar vervoer waar we ooit waren.
Met wat ik heb kunnen recupereren na de aankomst kunnen we nog eten in ons hotel.
De transportproblemen in deze stad doen ons besluiten om onze plannen om te gooien. We planden om op het einde van de reis nog 3 dagen terug te keren naar Denver maar beslissen om in de plaats daarvan nog extra natuurparken te bezoeken. Zaterdag 28 mei keren we terug naar Balen met een mooie ervaring rijker.