Mijn 150ste marathon mocht wel iets bijzonder worden. Daarom hadden we gepland om naar Denver te vliegen en daar de Colfax Denver Marathon te lopen en daarna twee weken rond te trekken. Het corona-virus heeft alles in de war gestuurd, dus geen vakantie in de USA en geen marathon daar. Ook hier is er nergens een organisatie waar ik terecht zou kunnen. Ik besluit dan maar om opnieuw op het CCM marathonparcours te lopen. Ik stuur een mail naar Jan daarover met de vraag om assistentie te verlenen en al heel snel komt zijn antwoord. Hij wil niet alleen die assistentie leveren, hij wil de hele marathon meelopen ook al heeft hij drie weken geleden op hetzelfde parcours al gelopen en bovendien een nieuw PR gevestigd. De corona-maatregelen zijn al wat versoepeld: we mogen met drie samen lopen. Jan en ik kunnen dus samen lopen en er mag dan nog een derde persoon mee. Ik engageer Luc en Gunter van de Zomolomo-groep en Jan vraagt Niels en Kurt van JMT om als haas te fungeren. Ik was rap hersteld na de Clems Corona Marathon van 29 maart en al snel terug aan ’t lopen. Ik doe enkele lange duurlopen en ik doe vooral lange intervaltrainingen want ik heb wel de ambitie om een stukje van de tijd van mijn coronamarathon af te pitsen. Op zaterdag verschijnt er een artikel over mij in Het Belang van Limburg met een prachtige paginagrote foto erbij, leuk als extra motivatie.
Zondag, 17 mei: Zjan voert mij naar de parking achter sporthal Bleukens. Daar staat, tot mijn verbazing, al een grote groep supporters om ons op gang te roepen.
Ook trainer Michel is er en fietst een stukje mee. Luc, onze eerste haas, komt er aan en we vertrekken. 5:30 per kilometer is het doel. Het is mooi weer, zonnig en quasi geen wind. Toch zetten Jan en Luc zich op kop en ik mag me netjes in hun spoor nestelen. Onderweg zien we nog JMT-supporters. Facebook heeft blijkbaar zijn werk gedaan. Joost fietst met ons mee en heeft drank mee voor ons beiden en gelletjes voor Jan. Op verschillende plaatsen staat Jonas met de camera.
We zijn een volle minuut uitgelopen op het voorziene schema wanneer we terug aan de Bleukens komen. Gunter neemt over maar Luc besluit om nog een rondje mee te lopen.
Ik heb drie hazen nu, ik voel me een beetje Kipchoge in zijn poging om in Wenen een marathon onder twee uur te lopen. De hazen passen het tempo een beetje aan zodat we niet verder uitlopen op het voorziene schema want ik wil me niet opblazen.
Halverwege deze ronde komt Alois Mertens, sinds kort ook aangesloten bij JMT, er aan gelopen met zijn Hannover@home T-shirt aan. Hij besluit om mee te lopen met ons voor een tijdje.
Ik wil na de tweede ronde doorkomen op 1:56 en we zitten daar anderhalve minuut onder. Dat ziet er goed uit!
De Zomolomo-hazen hebben hun werk gedaan. Enkele JMT-ers lopen een klein stukje mee. Niels komt er nu bij. Ook hij doet zijn werk perfect. Het tempo is heel constant. Er wordt maximaal 5 seconden per kilometer afgeweken van de vooropgezette 5:30. Bovendien is de lengte van Niels heel comfortabel voor mij. Ik word goed uit de wind gezet. Jan regisseert dat ook perfect. Hij plaatst zichzelf en Niels zodanig dat ik altijd beschermd ben.
We blijven steeds supporters zien en dat is leuk en erg motiverend. Toen Alois zag dat we de derde ronde maar met drie waren besluit hij om nog een ronde mee te lopen. Ik heb dus weer drie hazen. Bij de derde passage aan de kerk van Olmen beginnen mijn ingewanden op te spelen. Niets aan te doen, ik moet aan de kant. In mijn haast onderschat ik de diepte van de greppel en tuimel naar beneden waar helaas braamstruiken groeien. De endorfine, aangemaakt gedurende 25 kilometer, zorgt er gelukkig voor dat ik niets voel van de schrammen op armen en benen. We verliezen bijna één minuut maar ik voel me weer goed nu.
We passeren voor de laatste keer de Bleukens en ondertussen is er al heel wat volk komen opdagen. Zjan is er nu en ook An, Sien en Lena, de meisjes van Jan, zijn komen opdagen. Wij kunnen aan ons laatste rondje beginnen.
Niels mag naar huis fietsen en Kurt komt erbij. Gelukkig komt er wat bewolking nu zodat het niet te warm wordt. Ondanks het tijdverlies in Olmen zitten we nog juist onder het voorop gezette schema. Jan zorgt er weer voor dat hij en Kurt een mooi speerpunt vormen waar ik veilig achter kan schuilen. Ook Kurt heeft een behoorlijke lengte en dat komt nu goed van pas. Ik krijg het moeilijk maar de hazen vertragen niet. Ze blijven wel voortdurend bekommerd om mij. Jan krijgt pijn in zijn knieën maar blijft zijn job doen. Straf wat hij doet, drie weken na zijn topmarathon. We krijgen een mentale boost wanneer Peter en Ilse komen meefietsen en ‘You never walk alone’ uit een box laten schallen.
We naderen de Bleukens. Kurt bedankt mij omdat hij heeft mogen meelopen terwijl natuurlijk ik de dankbare moet zijn. We horen al van ver dat er veel volk aan de aankomst staat. Zjan heeft een schitterend aankomstlint gemaakt. Na 3:51:36 zijn we er, exact 10 minuten sneller dan zeven weken geleden en mijn beste tijd sinds de zomer van 2017! Met dit resultaat zou ik in Denver ongetwijfeld op het podium hebben gestaan, mogelijk zelfs op het hoogste trapje. Dat zou natuurlijk erg leuk geweest zijn maar toch heb ik geen spijt want deze belevenis was echt top!
Onder luid applaus lopen Jan en ik de meet over. We zijn beiden heel blij en trots en de omhelzing is dan ook erg gemeend. We krijgen een medaille en een roos van Zjan. Er worden foto’s gemaakt en we krijgen van iedereen felicitaties..
We bedanken de hazen, de begeleider, de cameraman en de supporters en kunnen tevreden naar huis. De champagne staat er koud!
