door Jan Mertens
Covid-19. Het heeft dit jaar al heel veel mooie plannen doorkruist of zelfs compleet weggevaagd. Toch heeft het ook mooie dingen met zich meegebracht. De marathon van Hannover in Balen lopen in een nieuw PR dankzij enkele fantastische hazen, en mijn vaders’ 150ste marathon mee kunnen lopen zijn er enkele voorbeelden van.
Na die laatste marathon was het plan om in oktober te hazen voor Clem bij zijn deelname aan het nationaal kampioenschap in Brussel en in de voorbereiding daarvan een snelle halve marathon te lopen met JMT in Antwerpen. In eerste instantie bleken de coronacijfers te dalen en groeide de verwachtingen voor een mooi loopnajaar.
Toen in de zomer de cijfers toch de verkeerde kant opgingen, vreesde ik voor wat er komen zou. En die vrees werd bewaarheid. Eerst werd de marathon van Brussel afgelast. “Geen nood”, dacht ik, “dan lopen we Antwerpen wel”. Gouverneur Berx stak daar echter een serieuze stok voor en gelaste ook alle evenementen in Antwerpen af.
Omdat er zoveel leden hun (halve)marathonplannen alweer in het water zagen vallen, besliste het JMT-bestuur om zelf een organisatie op poten te zetten en een parcours te zoeken waarop er verschillende afstanden konden worden afgelegd. Ik zag in Gompel gele pijlen, strepen en bolletjes op het wegdek van onze straat en de kanaaldijk verschijnen die mij wel heel erg deden denken aan de indicaties op de trainingsparcoursen van de club. Mijn vermoedens klopten en er was inderdaad een parcours uitgestippeld in mijn buurt. Een extra motivatie om een knalprestatie neer te zetten.
De voorbereidingen verliepen voorspoedig en ik kon tempo’s lopen die ik in het voorjaar met moeite haalde. Tot begin augustus. Op de lange duurtrainingen ging het heel moeizaam. Na 1,5 uur moest ik steeds meer moeite doen om mijn tempo aan te kunnen houden. Eerst dacht ik nog dat de warmte mij te veel parten speelde. Ik hou namelijk niet van lopen in de warmte. Maar het werd erger en erger. Op de trainingen van 28 en 30km moest ik na dik 20km regelmatig wandelen omdat ik niet meer vooruit raakte. Dat had ik nog nooit meegemaakt en ik begon me toch zorgen te maken. Misschien had ik nog niet genoeg duurtrainingen gedaan en lag het aan een gebrek aan lange, trage kilometers? Wie weet? Want de intervaltrainingen verliepen heel vlot. Tempo’s van 4’40”/km en 4’45”/km tijdens blokken van 3 en 4km gingen met de vingers in de neus. In de week van 17 augustus deed ik de dinsdagtraining thuis en zou donderdag met groep 5 meetrainen. Ik ging er van uit dat, als ik samen met mijn groepsgenoten kon trainen, ik beter de lange duurlopen zou kunnen verteren.
Op het programma die donderdag stond 27km snel extensief op het trage joggerspad. Alweer verliepen de eerste km’s heel vlot. In Geel-Bel echter begon het steeds moeizamer te gaan en struikelde ik zelfs over een uitstekende wortel die ik niet had gezien. Bij het keerpunt liep ik al zo’n 200m achter mijn groep aan. Even later, Peter Convens en Bart Gijsels hadden mij opgewacht, sloot ik bij groep 8 aan, die tegen 6’/km liepen. Ook met dit tempo had ik steeds meer moeite en wanneer we bij de bevoorradingspost arriveerden raadde Michel mij aan om een stuk af te snijden en op eigen tempo weer naar de verzamelplaats te joggen.
Die avond heb ik een mail naar Michel gestuurd om te bekijken wat er mis kon zijn en na een paar vragen kwam hij tot de conclusie dat ik overtraind was. Ik had na mijn 2 voorjaarsmarathons te weinig rust genomen en was onmiddellijk met de voorbereidingen van de najaarscampagne begonnen. Mijn benen recupereerden niet meer voldoende.
Michels’ advies was om minder te trainen en enkel nog traag-extensieve en recuperatieve lopen te doen, en die trainingen bovendien dicht bij huis te doen zodat ik -als het te zwaar werd- snel kon stoppen. Ook raadde hij me aan bij Geert Claes langs gaan om alle restanten uit mijn beenspieren te laten masseren.
Met een hoofd vol twijfels en zorgen deed ik wat Michel zei, want ik wilde absoluut in Gompel de marathon kunnen lopen. 12x voor mijn deur passeren tijdens een loopwedstrijd zou mij waarschijnlijk nooit meer overkomen en dat gaf mij wel de motivatie om niet op te geven en verder te trainen. De laatste week vond ik ook heel verwarrend. Omdat we op zaterdag zouden lopen i.p.v. de traditionele zondag, schoof de hele voorbereiding een dag op en dat maakte dat ik regelmatig dacht dat ik een dag verkeerd zat.
In die periode nam ik regelmatig contact met de coach om samen te bekijken hoe de trainingen verliepen. Tijdens één van deze app-sessies liet ik verstaan dat ik geen marathon aan durfde tegen 5’40”/km, en zo onder de 4u blijven. Daarop stelde Michel voor om enkele dames van groep 9 te hazen die zouden lopen aan 6’15”/km en dat was een tempo dat ik wel 42km zou moeten kunnen aanhouden. Het idee beviel mij wel. Zo zou er van iets slechts toch iets moois kunnen gemaakt worden.
Op zaterdag 12/9 was het dan zo ver. Om 6u het Mertens-Marathon-Ontbijt genomen en dan alles klaar maken om te vertrekken. Tegen 7u45 wandelde ik de 200m van onze oprit naar de brug van Gompel. Er waren al heel wat JMT-ers present en het bestuur had met enkele vrijwilligers een bevoorradingspost opgesteld, mobiele toiletten geïnstalleerd en een start – een aankomstzone op poten gezet. Met mondmasker of buff, was iedereen druk bezig zich op te maken voor de start van de marathon. Ik zocht de dames van groep 9 om kennis te maken en zij vonden het idee van een “ervaren” haas wel leuk. An Vangenechten en Nancy Bols stonden aan de start van hun eerste marathon en Sandra Le Pera liep, net als ik, haar 9de volledige afstand.
Stipt om 8u “schoot” Michel ons op gang voor een eerste rondje van 7.033km. Een 45-tal JMT-ers begonnen aan hun najaarskoersrace. Hier en daar stonden al enkele vroege supporters om iedereen aan te moedigen en aan het keerpunt op de kanaaldijk stond een heuse seingeverspost om fietsers en wandelaars te vragen om voorzichtig te zijn en de lopers niet de hinderen op de dijk.
De 3 dames en ik startten achteraan de groep, en in ons groepje zetten Sandra en ik ons op kop, gevolgd door An en Nancy. De eerste 2km moesten we even zoeken naar het tempo, maar eenmaal we de eerste keer de lus aan de Molderloopstraat aanvatten zat het tempo goed. Onderweg konden we kennis maken en vertelden we elkaar over onze ervaringen en voorbereidingen. Bij de eerste doortocht aan de brug was inmiddels al heel wat groen-wit volk toegestroomd voor de start van de andere afstanden en werd iedereen dan ook luidkeels aangemoedigd.
Lena, onze jongste dochter, stond aan het raam om te kijken bij de eerste passage voor onze deur en zij zwaaide enthousiast toen we passeerden. In de Kapellekensdreef vroeg een dame aan de kant van de weg wanneer de loopwedstrijd zou starten, wat ons in lachen deed uitbarsten en we haar vroegen wat ze dacht dat wij, samen met al die andere lopers, aan het doen waren.
Omdat er tijdens de rondjes grotendeels over dezelfde wegen gelopen werd, passeerden we constant andere lopers. Telkens we anderen kruisten, moedigde iedereen elkaar aan en dat gaf mij wel een heel goed gevoel. Het stak wel een beetje om te zien dat mijn collega-lopers van groep 5 zo vlot de km’s afmaalden en aan een marathon bezig waren alsof ze een ‘trainingske’ leken te doen.
Ondertussen verliep het in ons groepje zoals ik hoopte dat het zou gaan. In de stukken met wind op kop sloten Sandra en ik de rangen om An en Nancy -die dan iets dichter bij ons kwamen lopen- uit de wind te zetten. Sandra tetterde er ondertussen vrolijk op los en riep naar iedereen die ze kende. Aangezien zij uit Gompel afkomstig is, was dat uiteraard redelijk wat volk. Regelmatig informeerden we bij An en Nancy naar hun toestand en zolang ik van beide een krachtige en volmondige bevestiging kreeg, was ik gerust.
Langs het parcours verschenen hoe langer hoe meer supporters en ook de grote groep voor de halve marathon was inmiddels vertrokken zodat we steeds meer JMT-lopers kruisten. Ook stonden mijn persoonlijke supporters nu altijd op onze oprit en kreeg ik high-fives en water aangeboden en werden we luidkeels toegeroepen.
Naarmate de kilometers vorderden werd het steeds iets stiller achteraan ons groepje en het was duidelijk dat vanaf de 5de ronde aan de echte marathon begonnen was. Maar de dames bleven moedig volgen en als het tempo ietsje verhoogde, maakten ze dat ook duidelijk en vertraagden we weer een beetje. Nancy kreeg het vanaf halfweg ronde 5 wat moeilijker en zei dat, als we wilden versnellen, zij niet zou volgen maar wel alleen verder zou lopen. Dit ontlokte bij de andere 3 een negatieve reactie en ik zei haar dat we samen aan dit avontuur gestart waren en dat het mijn missie was om ons ook samen over de aankomstlijn te loodsen. “Samen uit, samen sterk”, remember?
Ik zag in de laatste 2 rondes ook mijn groep 5-vrienden passeren en het was duidelijk dat ze bijna allemaal op weg waren naar een zeer sterke prestatie. Aangezien ik nog genoeg jus had, kon ik hen één voor één nog een laatste maal luid aanmoedigen alvorens zij zouden finishen.
Wij begonnen aan onze laatste ronde en hoewel het steeds zwaarder werd voor de debutantes bleven ze positief. Het zou goed komen. We gingen met 4 samen uitlopen. Nog steeds werden we door de andere lopers en supporters aangemoedigd en in de laatste hectometers konden we beginnen genieten.
Na 4u22min en 40 seconden arriveerden we onder luid applaus van familie en collega-lopers onder de brug van Gompel. An en Nancy waren geslaagd in hun opzet en waren terecht zeer trots op hun eerste marathonervaring. Sandra had een PR gelopen en had nog genoeg energie over om een gat in de lucht te springen. We feliciteerden en bedankten elkaar en gingen onze medailles en t-shirt ophalen bij Ieke Bron.
Omdat we volgens het corona-protocol niet te lang mochten blijven hangen, ging ik snel even bij mijn groep 5-vrienden informeren en hoorde dat er weer veel persoonlijke besttijden gesneuveld waren. Inwendig vervloekte ik mezelf een beetje omdat ik tot voor kort met deze straffe lopers gemakkelijk meekon en nu zelf een uur meer nodig had om uit te lopen. Anderzijds was ik tevreden dat ik, ondanks alles – 1, aan de start stond van de marathon en 2, hem ook heb uitgelopen. Ook ben ik best wel trots op het feit dat ik – alweer ondanks alles – An en Nancy heb kunnen bijstaan bij hun eerste marathon en Sandra mee aan een PR heb kunnen helpen.
Nu neem ik, alweer op advies van coach Michel, een tijdje volledige rust om daarna met volle moed en goesting aan de voorbereiding te starten van een nieuw marathonvoorjaar.
En mocht de marathon in Enschede niet mogen doorgaan omwille van Covid-19, dan hoop ik dat ons clubbestuur opnieuw een eigen evenement kan en wil organiseren want ik zie het wel zitten om voor eigen deur een knalprestatie neer te zetten.
Aan het JMT-bestuur en alle vrijwilligers, een enorme dankjewel. Het was een goed georganiseerd evenement waarbij aan alles was gedacht. Ook aan de supporters en lopers een dikke merci. Het was nog nooit zo fijn om constant groen-witte lopers te zien en te horen tijdens een marathon. En aan mijn medeloopsters: bedankt dat ik jullie mocht bijstaan. Ik hoop jullie in de toekomst nog vaak aan de start van een marathon te mogen begroeten. Maar vooral Michel Luypaerts verdient voor mij een dikke pluim. Dankzij zijn begeleiding en advies heb ik nummer 9 op mijn palmares kunnen bijschrijven.
