Oorspronkelijk was het de bedoeling om als vijfde en laatste marathon voor dit jaar naar Malaga te trekken maar de opwelling om deel te nemen aan de Vuvuzela Marathon zorgt ervoor dat er dit jaar een zesde bijkomt. Die reis naar Spanje gaat zeker door, vluchten en hotels zijn geboekt, maar of deelnemen gaat lukken wordt heel onzeker. Sinds half juli is er iets met mijn bovenbenen wat ik niet goed kan duiden. De osteopaat behandelt mij en het lijkt beter te gaan maar niet helemaal. Soms gaat het redelijk maar soms geraak ik amper vooruit. Dan komt er plots een felle uitbreiding van vlekken op mijn huid en word ik ook nog eens flink verkouden. De deelname aan de Malaga Marathon wordt steeds onzekerder. De huisarts denkt eerst voor mijn huid aan impetigo en schrijft een antibioticakuur voor maar die brengt geen beterschap. Daarna denkt hij aan een schimmelinfectie en die wordt met medicijnen en zalf behandeld en dat betert alhoewel de jeuk blijft. Op advies van mijn arts laat ik een scan maken van mijn rug en blijkbaar is het kanaal waardoor de zenuwstreng van mijn rug gaat wat vernauwd en dat verklaart het dichtgesnoerd gevoel in mijn bovenbenen. Ben ik nu helemaal op mijn retour, takel ik langzaam af, word ik oud, …???
Tussen half mei en begin oktober ben ik bijna 5 maanden zonder marathon en dus vind ik dat er wat moet gecompenseerd worden. De marathon met de club in Sofia valt mee en het herstel daarna verloopt vlot. Ik loop wel weinig kilometers en nooit snel. De Vuvuzela Marathon als een onverwacht tussendoortje valt ook nog mee maar zal een derde marathon in negen weken dat ook nog doen? Einde november twijfel ik heel erg aan de haalbaarheid van die zesde marathon maar de eerste week van december loop ik twee keer een wat grotere afstand en verteer die goed en ik hak de knoop door: ik ga die marathon lopen.
Wat moet ik bewijzen en aan wie? Ik denk dat ik aan mezelf wil aantonen dat ik nog niet afgeschreven ben. Ik weet dat het wel heel moeilijk gaat worden in de tweede helft van de marathon en reken op wandelpauzes die een tijd van vijf uur of meer zullen opleveren. Ik neem zeker ook tabletjes Dafalgan mee en daar gaan we dan voor een verhaal van een aangekondigde marteltocht.
We vliegen op woensdag van Eindhoven naar Malaga omdat dan de voordeligste tarieven van kracht zijn en de vertrek- en aankomsttijden het best uitkomen. Op donderdag rijden we met een huurauto naar Granada voor wat toerisme en op weg daar naartoe rijden we nog eens langs het huis in Rio Gordo waar we 44 jaar geleden voor het eerst op vakantie waren met ons Jantje die toen anderhalf jaar was.
Op zaterdag rijden we terug naar Malaga en gaan mijn nummer ophalen en pasta eten. We gaan al vroeg naar ons hotel zodat ik op tijd in bed kan. Ik leg eerst alles klaar voor morgen.
Zondag 11 december, 5:45 u: ik sta op, eet mijn bolletjes en trek mijn looptenue aan.
Zjan staat ook op en we wandelen samen naar de startboxen. Ik heb een anorak aan, een pet op en een poncho mee want er valt wat regen. Toch ga ik van de poncho en de anorak geen gebruik maken. Het is immers ruim 15°C en de lichte regen deert me niet. Ik houd enkel het petje op. Met mijn vooraf opgegeven tijd moet ik in de voorlaatste box starten. We stellen ons vlot op en vier minuten na het startschot kan ik onmiddellijk beginnen lopen nadat ik de startmat ben overschreden.
De deelnemers aan de halve marathon zijn samen met ons gestart en is er heel wat volk rond mij. Het parcours loop over grote straten met veel lange rechte stukken en dus kan ik vlot lopen. Ik ben echter heel voorzichtig begonnen want in de eerste vijf kilometer heb ik bijna 7 minuten per kilometer nodig. Ik voel me redelijk goed en ik ga wat versnellen. Tot aan de 30ste kilometer zit ik maar net boven de 6 minuten en dat kan ik redelijk aanhouden. Tussen het halfwegpunt en de 30 km kan ik zelfs een tachtigtal plaatsen opschuiven.
Het blijft de hele tijd zachtjes regenen. Dat hindert weinig maar ik let wel op om niet in plassen te lopen want ik haat natte voeten. Na 21 kilometer komen we weer in de start- en aankomstzone waar de deelnemers van de halve marathon mogen afhaken. Het peloton wordt veel dunner maar er zijn toch nog de hele tijd lopers in de buurt. Aan de kant daarentegen is er heel weinig volk. Toeschouwers zijn er nauwelijks en er is maar één muziekbandje dat we twee keer passeren. We lopen lange stukken in de voorsteden en ook driekwart van de pisteronde op blauw tartan van het stedelijk stadion.
Aan de bevoorradingspost op 32.5 km ga ik voor de eerste keer stappen om van mijn flesje water te drinken. Mijn benen doen al flink pijn en ik moet nog tien kilometer verder. Een jonge Spaanse man die al een hele tijd in mijn buurt liep moedigt mij aan om terug te lopen. Ik doe dat maar bij de eerstvolgende lichte helling ga ik weer stappen. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik ga voorover vallen en dat verplicht mij om snel te stappen om recht te kunnen blijven. Het is gelukkig eindelijk gestopt met regenen. Ondanks het vijfde tabletje van 500 mg Dafalgan blijven mijn benen erg pijn doen. Ik denk dat ik de hele tijd kreun. Wanneer ik aan ’t stappen ben verplicht ik mezelf om aan volgende verkeerslichten of volgende boom of volgende … weer te gaan lopen. Dat lukt nog altijd maar dat lopen is weinig elegant. De neiging om voorover te vallen blijft en verplicht mij om heel goed op te passen. In het oude stadscentrum is er eindelijk veel volk op de been en daar word ik flink aangemoedigd maar dat doet de pijn niet verdwijnen. Ik herken de feestelijk verlichte winkelstraat waarop we uitzicht hadden vanuit onze hotelkamer. We zijn er bijna maar ik moet nog steeds afwisselen tussen stappen en lopen.
Eindelijk ‘sloef’ ik over de streep en er staat 4:35:12 op de klok. Dat is veel maar gelukkig een stuk sneller dan ik gevreesd had. Ik moet mij even vasthouden aan de nadarafsluiting want die neiging om voorover te vallen blijft nog wat duren. Ik herinner mij niet dat ik ooit zo diep ben moeten gaan om aan de finish te geraken.
Wat heb ik nu bewezen?
Ook al lijkt het haast onmogelijk, als ik mijn zinnen op iets zet, kan ik het ook.
Is dat zinvol?
Dit ga ik toch niet meer doen!
Wanneer ik me wat beter voel krijg ik mijn medaille en die is heel mooi maar dat stel ik pas achteraf vast. Van de 2 747 aangekomen deelnemers finishen er slechts 290 na mij en dat is natuurlijk ooit beter geweest. Er waren 11 deelnemers in mijn categorie waarvan er 5 niet aankomen. Lang heb ik blijkbaar in vijfde positie van die leeftijdsgroep gelopen maar in de stapperiode is er nog één mij voorbij geraakt en ik word dus zesde en laatste van de aangekomen zeventigers.
We wandelen de 500 meter naar ons hotel waar ik in de douche veel koud water op mijn benen spuit. Na een poosje rust met een blikje bier kunnen we de stad in voor tapas en een Spaanse pils.
We blijven na de zondag nog even in Andalucia voor een bezoek aan Cordoba en op woensdag vliegen we ’s avonds terug naar Eindhoven. Ik kan terugblikken op een bijzonder jaar met heel wat fysieke ongemakken maar met zes marathons in vijf landen. Hopelijk gaan die ongemakken voorbij door een rustperiode in te bouwen en lukt het mij om bezig te blijven in 2023.
Commenti