De teller voor 2021 staat op vier maar ik wil heel graag terug aan die vijf marathons per jaar geraken en daarom ga ik op het internet op zoek naar een laatste voor dit jaar. Als ik tussen die van Aarschot en de volgende ongeveer zes weken wil, moet het rond half december zijn. Er is nog maar heel weinig te vinden zo laat op het jaar. Uiteindelijk vind ik in Italië de marathon van Reggio Emilia, een stadje even ten noorden van Bologna in de streek van de Parmaham en dito kaas en natuurlijk van de Ferrarifabriek. Die wedstrijd wordt op 12/12 georganiseerd. Bologna is redelijk te bereiken per vliegtuig en dus schrijf ik in. Opzoekwerk naar het resultaat van vorig jaar levert merkwaardig materiaal op: er zouden maar 86 finishers geweest zijn en de laatsten zaten onder 3:35. Als dat correct was gaan ze lang moeten wachten op mij en ga ik erg eenzaam moeten lopen. Ik bereid al het zinnetje: “Grazie per aspetarmi” voor. (Bedankt om op mij te wachten) Ik vind een hotel dicht bij het station van het stadje, dicht bij start en aankomst en boek een vlucht van Schiphol naar Bologna met KLM. Zjan ziet zo’n korte trip, enkel voor de marathon, niet zitten maar Joost wil wel mee. Hij komt mij op zaterdagmorgen om 5 u ophalen en in twee uur rijden we naar Schiphol. We vinden een plekje voor de auto en rijden dan met een shuttlebus naar de luchthaven. We zijn goed op tijd omdat we veel controle verwachten maar buiten de normale security check en één keer onze covid-pas te laten zien kunnen we recht naar de gate. Omdat ik al een keer mijn potjes sojapudding van 125 g moest achterlaten omdat het als vloeistof wordt beschouwd heb ik deze keer dat krachtvoer voor mijn ontbijt in glazen potjes van minder dan 100 ml gedaan. Mijn koffertje wordt uit de rij gehaald en ik vrees al dat ik weer prijs ga hebben. Onze verbazing is groot als de agent een banaan uit mijn valies haalt en die aan een onderzoek op springstof of drugs onderwerpt. De banaan wordt goedgekeurd en mag mee naar Italië! We vliegen in minder dan 2 u naar Bologna. Van de luchthaven rijdt een monorail naar het centraal station. We kopen aan een automaat tickets voor de rit van minder dan een half uur van Bologna naar Reggio. Die tickets zijn vrij duur maar blijkbaar hebben we TGV-tickets gekocht. Die trein ‘vliegt’ door het landschap met een topsnelheid van 270 km/u! Ik had thuis via Street View de weg van het station naar het hotel gevisualiseerd en groot is onze verbazing als we aankomen in een splinternieuw station in ‘the middle of nowhere’. Blijkbaar ligt dat station van de TGV-lijn helemaal buiten de stad. Een taxi brengt ons evenwel voor 13 € in een klein kwartier tot voor de deur van ons hotel.
We checken in en wandelen dan naar het oude centrum op zoek naar de zone met start en aankomst waar wellicht ook de nummers worden uitgedeeld. We moeten even zoeken maar dan komen we op een plein. Aan de opgestelde infrastructuur te zien gaan hier veel meer dan 86 lopers aantreden. Bogen, dranghekkens, podium, aankomsttapijt, … dit is geen kleine organisatie, dat is duidelijk.
Dat blijkt ook snel als ik aan de tafel met de nummers kom. Er staan meer dan 2000 nummers klaar. Ik krijg mijn 878, een T-shirt en een goodiebag waarmee we terug naar ons hotel wandelen. We hebben intussen flink honger en kopen in de Spar brood, kaas, hesp, … waarmee we op onze kamer lunchen. We rusten wat en in de vooravond gaan we weer buiten op zoek naar een avondmaal met hopelijk voor mij flink wat pasta. Op dit uur is er helaas heel weinig te vinden en ik moet vrede nemen met een schaaltje koude kleine gnocchi en Joost met een stuk lauwe pizza. Joost kan op onze kamer nog de rest van onze lunch opeten en we gaan vroeg in bed. Om 5:45 u gaat mijn wekkertje af en eet ik mijn honeypops. Ik ga nog even terug in bed en om 7:15 u staan we beiden op en gaan ontbijten. Ik eet daar nog een sneetje wit brood met honing en een sneetje met confituur. Joost kan wat uitgebreider eten. Ik maak me verder klaar en met een flesje ice tea en een banaan gaan we op weg naar de start.
Het is maar 2°C maar de lucht is klaar en de zon gaat schijnen. Ik ben goed ingeduffeld met twee shirts met lange mouwen en daarover een singlet, een onderbroek, een lange tight en een korte daarover. Ik zet een muts op, ik heb wollen wanten mee en een buff, zowel tegen de koude als (verplicht) masker tot na het vertrek.
Het opstellen gaat vlot. Terwijl een militaire muziekkapel de nationale hymne speelt wordt een lange Italiaanse vlag boven de hoofden van de lopers van voor naar achter doorgegeven en dat is best een mooi beeld.
We worden op gang geschoten. Ik moet ongeveer een minuut wandelen maar aan de startmat kan ik al lopen. We doen eerst een rondje door de binnenstad, waar Joost mij ziet lopen en we passeren nog eens langs het plein van de start en aankomst om dan door voorstedelijk gebied naar het platteland te lopen. Dat woord is hier niet echt op zijn plaats. Het landschap doet al wat denken aan Toscane met voortdurend zachte hellingen. Ik zou graag mijn jaargemiddeld net als vorig jaar onder 4 u hebben en daarvoor moet ik onder 4:07 blijven. Ik moet dus rond 5:50 per kilometer lopen en dat lukt aardig. Er is voortdurend volk rond mij maar ik houd het op mijn eigen tempo en er is ook weinig contact met andere lopers. Ik heb het gevoel dat ik nu ongeveer laatste moet zijn. Ik word voortdurend voorbij gelopen.
Een groep van 10 lopers en loopsters in oranje T-shirts duwt een rolstoel met een gehandicapte. Ze maken veel lawaai en hebben muziek mee. Ze lopen mij voorbij maar aan de bevoorradingsposten blijven ze lang staan en ik haal ze weer in. Dat herhaalt zich wel vier keer maar ze finishen toch net voor mij.
In de voorbije dagen is er blijkbaar sneeuw gevallen die op de blote grond en in de schaduwzones is blijven liggen. Op de landelijke weggetjes waarover we moeten ligt hier en daar nog vastgereden sneeuw en ijs. Gelukkig is de zon van de partij. Enkel in het begin heb ik wat koude vingers maar al snel voelt de temperatuur juist goed. Mijn tempo blijft netjes onder die 5:50 per kilometer. In de 16de en 17de kilometer zitten klimmetjes en dan ga ik boven die streeftijd. Dat herhaalt zich vanaf de 26ste kilometer. Ook daar zitten hellingen. Daarna slaag ik er maar af en toe in om onder de streeftijd te blijven. Ik blijf me nochtans redelijk goed voelen en ik haal voortdurend lopers en loopsters in. Dat blijkt ook achteraf in het overzicht van mijn uitslag. Na 10 km zat ik in positie 1558, halfweg had ik er 45 ingehaald en na 30 km zat ik al in positie 1431 en bij aankomst 1311, bijna 250 lopers voorbij gestoken dus.
Halfweg staat mijn chrono op 2:02:45, dus zonder verzwakken moet ik in 4:05:30 finishen.
Ik loop onder de aankomstboog en mijn klokje stopt op 4:07:45 en dat blijkt correct want het staat ook zo op de officiële uitslag. Er komen 1610 mannen aan en 370 vrouwen aan en dus laat ik 1/3de achter mij. In mijn categorie doe ik nog beter. Ik word 5de van de 23 leeftijdsgenoten en dus laat ik bijna 4/5de ervan achter me. Helaas verlies ik in de tweede helft 2:15 minuten en dus is mijn tijd 45 seconden te veel voor mijn jaargemiddelde.
Mijn Strava (42.53 km) en mijn Garmin (42.44 km) tonen dat de marathon extra lang is gemeten. Als ik dat kon corrigeren zou ik het wel gehaald hebben!
Joost staat niet alleen klaar voor de foto’s maar heeft een fles prosecco bij aan de aankomst.
Nadat ik van de organisatie een handdoek, een mondmasker, een medaille en een zakje met water en allerlei hapjes heb gekregen, wandelen we terug naar ons hotel. Mijn benen voelen redelijk goed. Joost heeft in de Spar weer een voorraadje gekocht en dus kunnen we op de kamer een beetje feestelijk lunchen nadat ik gedoucht ben. Hij heeft zelfs een fles Mc Chouffe en een fles Leffe kunnen op de kop tikken.
We doen het rustig aan in de namiddag. Joost reserveert een plekje in een visrestaurant in de buurt en tegen 19:30 u wandelen we daar naar toe. We doen het echt op zijn Italiaans met een pasta met zeevruchten als prima piatta en zwaardvis als secunda. We drinken er een Italiaans wit wijntje bij en betalen met plezier de rekening van amper 70 €.
We maken het weer niet te laat. Joost wil al om 6 u in de fitness staan voor zijn dagelijkse sessie. Daarna gaan we ontbijten en dat mag ook nu voor mij wat meer zijn. Omdat we nog wat tijd moeten overbruggen vóór onze terugreis gaan we een wandeling maken in buurten waar we nog niet waren. Zo ontdekken we het station op de gewone treinlijn. We gaan binnen vragen of er ook naar Bologna Centrale gereden wordt. Dat is het geval en we halen onze bagage op in het hotel, checken uit en wandelen naar het station dat maar een tiental minuten van ons hotel ligt. We kopen kaartjes voor 12 € terwijl bij onze heenreis de TGV-tickets en de taxi 52 € hebben gekost.
Met de tussenlanding in Parijs op de terugweg wordt het een lange dag met veel zitten in trein, wachtlokalen, luchthavens, vliegtuigen, …maar om 22:15 u zet Joost mij thuis af. Nummer 157 zit er op. Hopelijk kunnen we in 2022 doorgaan en met minder hinder van de pandemie.