Na de 2 knalprestaties van 2019 met verbeteringen van mijn PR in Rotterdam en Brugge, mocht ik na overleg met coach Michel, overstappen naar groep 5. Voorlopig enkel voor de snelle intervaltrainingen, maar omdat ik deze goed verteerde en omdat de sfeer in de groep heel aangenaam was, besloot ik de volgende fases ook in groep 5 af te werken.
JMT plande voor het voorjaar 2020 de marathons van Enschede en Hamburg in. Enschede sprak me niet echt heel erg aan maar Hamburg leek me wel leuk. Ik wilde al een tijdje eens een marathon in Duitsland lopen. Al vroeg in de voorbereidingsperiode werd gemeld dat we niet naar Hamburg zouden gaan omdat de halve marathon enorm snel uitverkocht was. De club vond met Hannover een mooi alternatief, alleen was deze marathon een weekje later en moesten de schema’s aangepast worden. Het was de bedoeling dat er een 4-daagse trip van gemaakt zou worden met de club. Ik had weinig zin om 4 dagen in een stad rond te hangen waar weinig te zien was, dus na overleg met Clem besloten we op zaterdag naar daar te rijden en op zondag terug te komen. Via Jan Segers en Willy Deliën konden we ook voor 1 nacht een kamer in het JMT-hotel boeken.
Hannover. Een vlak parcours waar ook het Duits kampioenschap gelopen wordt. Dat zou ideale omstandigheden moeten opleveren voor een snelle tijd en met de vorige 2 resultaten in het achterhoofd, wilde ik gaan voor een eindtijd van 3u24 of 4:50 min/km.
Terwijl er in China een paar problemen opduiken met een nieuw virus, verlopen de trainingen vlot en ondervind ik weinig moeite met het tempo van groep 5. Traditioneel moet ik tijdens de lange intervaltrainingen een paar keer langs bij kinesist Dieter Mols omdat mijn kuit opspeelt. Hij verlost mij snel van dit euvel.
Inmiddels heeft het coronavirus Europa bereikt en gaat het land en bij uitbreiding het continent in lock-down. Organisaties zien zich genoodzaakt evenementen uit te stellen of af te gelasten. Vrij snel blijkt dat de marathon van Enschede niet doorgaat. We blijven – uiteindelijk tegen beter weten in – hopen dat Hannover toch nog zal doorgaan.
Eind maart valt dan het verdict. De 30ste marathon van Hannover wordt afgelast. Michel, onze trainer heeft ons aan het begin van de coronacrisis een aangepast onderhoudsschema bezorgd en dik tegen mijn goesting schakel ik over vanuit de uithoudingstrainingen.
Zaterdag 28/3 loopt Clem zijn 149ste marathon en doet dat op het oude CCM-parcours aan de Bleukens in Balen. Hij engageert enkele Zomolomo-loopvrienden om te hazen en vraagt ook mij om een rondje mee te lopen. Omdat er toch geen 3x4km aan MT of 31km recuperatief moeten gelopen worden, loop ik naar de Bleukens, haas hem door zijn 4de ronde en loop weer naar huis.
Enkele dagen nadien komt er het bericht binnen dat de organisatie van de marathon van Hannover alsnog een soort evenement wil organiseren. Als je je registreert, krijg je je borstnummer, je t-shirt en je medaille toegestuurd en moet je op 26/4 in je eigen buurt een (halve) marathon lopen: de #stayathome marathon. Ik vind dit een geweldig initiatief en schrijf me onmiddellijk in. Ook herneem ik met veel plezier mijn trainingsschema.
Tijdens de lange duurtrainingen bedenk ik hoe en waar ik het wil aanpakken. Ik zoek eerst naar een mooi 42.2 km lang parcours, gebaseerd op de lange toeren die ik de laatste jaren heb uitgestippeld. Omdat ik toch wel een beetje schrik heb van de onbekende omstandigheden (geen wedstrijd, geen lopers en/of publiek) besluit ik het idee van Clem te kopiëren en ook 4 rondes van 10.55 km te lopen over het CCM-parcours. Ik bedenk ook wie ik eventueel kan vragen om mee te lopen en te hazen. Gezien het verbod op niet-essentiële verplaatsingen, wil ik lopers zoeken uit Balen of Mol die ook nog eens sneller of even snel zijn dan ik.
Tijdens het appen met Kurt Vanlommel laat hij enthousiast weten een halve marathon mee te lopen en zo ook mee te doen aan de JMT-challenge die inmiddels online werd gelanceerd. Verder neem ik contact op met Benny Van Genechten en Kris Willems. Zij vinden het idee wel leuk en willen mij graag helpen. Ik stel een schema op met de verwachtte doorkomsttijden en verschillende tempo’s.
Na de laatste lange duurtraining blijken mijn gellekes op te zijn. De winkels zijn gesloten, maar Decathlon verkoopt nog wel online. Ik wil mijn bestelling doen, maar ze kunnen blijkbaar niets meer leveren. Via Isostar lukt het wel, maar de energierepen die ik ook altijd mee heb kunnen ook zij niet leveren. Gelukkig vind ik deze alsnog bij Albert Hein in Mol.
In de laatste week speelt mij rechterdij weer op, maar ik mag niet naar Dieter voor een behandeling of naar Geert Claes voor een massage.
Een week voor de marathon haakt Kurt af. Hij zag op zondag heel veel politiecontroles in Geel en kreeg, heel begrijpelijk, een beetje schrik. Ook wilde hij zelf alsnog een marathon lopen op 1 mei en de combinatie 21 km hazen aan MT en 5 dagen later een hele marathon lopen is niet realistisch. Nu ik plots 2 rondes zonder haas zit, moet ik op zoek naar 1 of 2 nieuwe ‘meelopers’. Via Michel neem ik contact met Bart Gijsels en hij is onmiddellijk bereid mee te doen. Jan Caeyers van TriaMo wil ook wel meedoen. Tijdens een training enkele weken geleden kwam ik hem tegen en hij vond het een geweldig initiatief. Jammer dat hij een lichte blessure had, anders wilde hij wel mee doen. Wanneer ik op Strava zag dat hij weer aan het lopen was, aarzelde ik dan ook niet om hem te contacteren.
Op Strava ontdekte ik dat er nog enkele JMT-ers hun #stayathome-versie van de Hannover zouden gaan lopen zoals Jo Vernelen en Nick Paulussen. Ook merkte ik dat Kurt aan zijn typische laatste –week trainingen bezig was en bleek dat ook hij op zondag zijn marathon zou afwerken. Anderen, zoals Noi en Niels Huijs hadden inmiddels hun marathon afgewerkt.
Op zondagochtend, na mijn traditionele Mertens-Marathon-ontbijt, vertrek ik met de fiets naar de Bleukens. Het is ideaal loopweer: 6°, zonnig en een lichte wind. Nadat ik mijn training, sweater en handschoentjes in mijn fietszakken had zitten en mijn gordel met gel en waterflesjes had omgord, was ik klaar om er tegen aan te gaan. Benny kwam ruim op tijd aangelopen, maar we moesten nog even wachten op Clem. Hij komt foto’s nemen. En we mogen uiteraard ook niet te vroeg vertrekken om het schema niet in de war te laten lopen. Na enkele foto’s en om 8u58 vertrekken we voor een eerste ronde van 10.55 km. Langs het kanaal gaat het richting Olmen en we lopen tegen een tempo onder de 4:50/km. Het gaat allemaal heel gemakkelijk en Benny en ik lopen al babbelend vlot door de eerste kilometers. Op verschillende plaatsen staat Clem met zijn fototoestel aan de kant van de weg. Bij de eerste doortocht aan de Bleukens lig ik ruim een halve minuut voor op het gedroomde schema.
Kris staat te wachten en nadat ik Benny heb bedankt voor het mooie tempo en goede haaswerk, neemt hij over. Kris doet zijn tempowerk met veel overtuiging en houdt de snelheid heel vlak. Na zijn loopronde gaat hij mee fietsen en voor bevoorrading zorgen. Zo kan ik halfweg mijn drankgordel afgooien en heb ik minder gewicht mee te sleuren.
Wanneer ik mijn 2de gelleke wil nemen, blijkt dat ik er onderweg eentje ben kwijt geraakt. Ik vloek even, maar omdat ik een extra reep mee heb, ben ik snel gerust gesteld. Ook met Kris kan ik nogal wat praten. Ik zeg zelf nog dat Michel altijd zegt dat je moet praten tijdens de training en moet zwijgen tijdens de marathon. Onderweg komt Steven Cools op zijn triatlonfiets een kijkje nemen en rijdt een stuk mee. Fijn om een JMT-er te zien die je helemaal niet verwacht.
Als we aan de Bleukens komen, geef ik mijn gordel af aan Kris en Bart neemt over. Na de eerste halve marathon zit ik meer dan 1 minuut onder het schema voor 3u24. Bart zit hevig en het tempo gaat wat de hoogte in. Ik moet hem even afremmen, maar hij blijft sleuren. Het voelt wel vertrouwd want we hebben dikwijls samen het tempo gemaakt bij de trainingen met groep 5, maar toch. We zijn nog maar in de 3de ronde en de marathon begint pas na 32 km. Bart doet zijn werk voorbeeldig. Hij praat en ik zwijg nu wat meer. Kris heeft ons inmiddels ingehaald en geeft mij regelmatig mijn fles water aan. Steven rijdt nog mee tot in Olmen en neemt dan afscheid. Het gaat nog steeds goed: het tempo blijft onder de 4:50/km en mijn hartslag komt niet over de 170. Ik begin te geloven dat een goede eindtijd er in zit. Bij mijn vorige marathons liep ik een heel vlak tempo zodat ik de het 2de deel steevast veel lopers kon inhalen. Dat mentale voordeel heb ik nu niet, dus zal ik mijn hazen meer dan ooit nodig hebben voor mental support.
Aan het eind van het Schepsveld staat Clem weer met zijn fototoestel. Ik vraag hem of hij An wil laten weten dat ze op tijd moet vertrekken om naar de aankomst te komen, want ik lig voor op schema. Al in de 2de ronde voel ik spanning over mijn knieschijven en ondanks regelmatig met mijn hielen tegen mijn zitvlak te tikken, neemt de spanning niet af, integendeel. In de 3de ronde begint vooral mijn rechterknie pijn te doen. Mijn linkerdij voelt goed aan, terwijl ik mij daar toch de meeste zorgen over maakte. De hartslag blijft onder controle en ik hoop dat ik het zo kan houden. Bart en Kris zijn gul in de aanmoedigingen en dat doet goed.
Jan staat ons op te wachten bij de 3de doortocht en lost Bart af. Ook Bart zal nog een rondje meefietsen. Ik zeg hen wel er voor te zorgen niet te dicht bij ons te rijden zodat ons groepje niet op een samenscholing zou lijken want dat mag niet.
Tijdens de eerste kilometers van Jan langs het kanaal praten we nog heel even over mijn ‘speciale’ ontbijt. Daarna spaar ik mijn adem en zeg niet meer dan nodig. Het begint warmer te worden en de wind is wat toegenomen. Op de stukken tegen de wind - van Olmen naar Hoolst en van Scheps naar de Veststraat - ga ik achter Jan lopen. Hij houdt het tempo mooi vlak en zet mij perfect uit de wind. Mijn gezellen merken dat het zwaar wordt en ik word veel aangemoedigd. Mijn rechterknie voelt inmiddels enorm aangespannen en dat doet behoorlijk pijn. Ik heb nog niet te vaak naar de totaaltijd op mijn horloge gekeken, maar nu we in de laatste ronde zitten, kijk ik af en toe en probeer wat te rekenen. Als ik niet stilval, loop ik een PR. Dat zou wel zot zijn, gezien de omstandigheden. Mijn voorbereiding was zeer goed, de form is er en ik heb al bijna 1000 trainingskilometers op de teller. Als ik kijk naar alle namen van JMT-ers waarvan ik weet dat ze een marathon lopen dit voorjaar, hoop ik stiekem de snelste van het voorjaar te zijn. Dat zou wat zijn… Op het Schepsveld zie 2 fietsers ons tegemoet komen en ze gaan aan de kant van de weg staan. Het is Benny die samen met Matteo mij naar de aankomst komt begeleiden.
Even denk ik er aan om, net zoals in Brugge, een lange eindsprint in te zetten, maar dat lukt niet goed. Jan drijft het tempo lichtjes op tot onder de 4:40/km en dat lukt net. Aan de Loogestraat laten Kris en Bart ons afdraaien en fietsen via de Nagelsberg naar de aankomst op de achterste parking van de Bleukens. Jan en ik draaien de (afgesloten) Finse piste op voor de laatste hectometers en na de bochten zie ik An, Sien en Lena, samen met Clem, mijn moeder en broer staan. Ook Benny en Matteo, Kris en Bart staan te wachten. Onder een fijn applaus loop ik door het aankomstlint dat Zjan en Joost hadden gespannen. Mijn dochters hebben mijn medaille en marathonshirt bij en van An krijg ik, na de felicitaties een flesje AA-drink.
Ik klok mijn 7de marathon af in 3u21min35sec! Dat is bijna 4,5 minuten sneller dan in Brugge! Ongelooflijk. Ondanks alle pijn in mijn knie en de pijnlijke grimas op mijn gezicht, zweef ik even. Na de felicitaties en voor het afscheid moet er uiteraard nog een groepsfoto met alle hazen worden genomen. Dit doen we uiteraard met respect voor de social distance.
Samen met mijn gezin rijd ik met de fiets weer naar Gompel. Met mijn nieuwe shirt aan en de medaille om mijn nek peddel ik trots naast Sien die honderduit vragen stelt over de marathon en de hazen.
Na een deugddoende douche, kom ik mijn eerder gemaakte belofte aan mijn dochters na en rijd naar de McDonalds. Maar eerst stop ik nog even bij Jan om hem zijn attentie als bedankje voor het haaswerk af te leveren. In de namiddag ga ik met de fiets weer naar Balen en passeer snel even bij Kris voor zijn bedankje. Nadat ik Sien heb afgeleverd aan de trampoline in Ongelberg, rijdt ik naar Benny en Bart met hetzelfde doel. Als ik thuis kom blijkt dat ik ruim 25km heb gefietst. Benny en Jan verzekerden mij dat fietsen met een klein verzetje goed is voor de beenspieren. We zullen de komende dagen merken of ze gelijk hebben.
Thuis ontdek ik ook op Strava dat Jo zijn vorige besttijd heeft verpulverd en dat hij 3u17 heeft gelopen. Ik zal dus niet de snelste JMT-er van het voorjaar 2020 worden. Echt teleurgesteld ben ik niet, maar het pitst toch een klein beetje. Na 2 Duvels is dat weer helemaal vergeten en geniet ik ten volle van mijn eigen straffe stoot. 3u21:35, dat is een tijd waarvan ik droomde hem binnen 1 à 2 jaar te kunnen lopen. Het opent wel perspectieven voor wat nog moet komen. Ook stuur ik een foto en mijn loopgegevens door naar de organisatie. Ik vind daar achteraf echter niet veel van terug op hun website. Wel zie ik dat er op de deelnemerslijst bijna 9000 lopers zich hebben geregistreerd. Zelfs al heeft maar de helft daarvan een halve of hele marathon gelopen zondag, vind ik het toch knap dat dit initiatief zo massaal werd opgevolgd en het geeft toch weer een extra dimensie aan het al vreemde, maar positieve, gevoel dat ik er bij had.
Na een korte rustperiode kunnen we ons weer concentreren op ons volgende marathondoel. Ten minste als dat verdomde coronavirus weer geen stokken in de wielen komt steken dit najaar.
Het was een vreemde marathon in ongekende omstandigheden. Maar het feit dat het gebeuren wel leefde binnen de club, het enthousiasme van mijn hazen en dat mijn gezin en familie mij stonden op te wachten aan de finish maakte van deze marathon toch wel een hele mooie en speciale ervaring.
Ik bedank dan ook graag Benny, Kris, Bart en Jan voor hun voortreffelijke tempowerk, Clem voor de foto’s en mijn dames en familie voor het leuke onthaal aan het einde.
Blijf gezond en hopelijk tot snel bij JMT Mol.
Comments