door Clem Mertens
Voor de vijfde en laatste marathon van 2019 ben ik ingeschreven voor de Great Bruges Marathon en ik ga nog eens met de club samen, althans, dat is het plan. Mijn krakende carrosserie gaat er evenwel een stokje voor steken. Al van in augustus zit er een pijnlijke plek in mijn rechter bovenbeen. Een echografie toont een verharding alhoewel de dokter niet heel zeker is. Hij wil nog een nauwkeuriger onderzoek met een scan. Omdat de pijn tijdens het lopen echter afneemt met de tijd en ik zelfs de marathon van Tallinn kan lopen zonder veel problemen wordt dat onderzoek uitgesteld. Af en toe steekt die pijn nog fel op maar niet tijdens het lopen. Misschien ga ik toch wat compenserend lopen en dat heeft gevolgen voor mijn soleus en achillespees van datzelfde been. Ik kan korte lopen doen zonder problemen maar als het meer dan 10 km wordt begint die zone pijn te doen. Dieter gaat die plek intensief aanpakken maar op vrijdag voor de marathon beslis ik om niet mee te gaan naar Brugge. De kans op een verplichte opgave is te groot en dat wil ik ten alle koste vermijden. Ik zoek een alternatief en kom uit op de Vuvuzela Run, twee weken later, met een 8 km-wedstrijd, een halve marathon en voor de derde keer ook een hele. Ik weet dat het grotendeels op onverhard terrein gaat zijn en daar ben ik niet erg op gesteld maar het is kort bij huis en, in tegenstelling tot Waxweiler, vlak. In het tussenliggend weekend kan ik de halve afstand afwerken zonder pijn in de zone van mijn achillespees maar ik voel wel dat mijn conditie heel pover is. In de 8 weken na de marathon van Tallinn kom ik aan 217 km training, veel te weinig dus!
Ik wacht tot vrijdag om in te schrijven. Op de deelnemerslijst staan zo’n 75 lopers, waaronder enkele bekenden van de 100 marathonclub. Heidi, David, Stefan en Geert van JMT staan ook in de lijst. Trainer Michel heeft de organisatie op het trainingsschema staan en dus zullen in de kortere wedstrijden nog veel groene shirtjes aantreden.
Op zaterdagmorgen brengt Zjan mij en buurman Gunter naar Ham. Hij gaat daar een lange training doen voor zijn marathon in San Sebastian over enkele weken. We zijn vroeg om ons nummer op te halen en ons klaar te maken. We kunnen nog gemakkelijk een koffietje drinken en een babbeltje doen met oude bekenden. Tegen 8:30 u begeven de 75 deelnemers zich naar de vertrekzone en we mogen weg. Ik start aan een rustig tempo maar toch gaat mijn ademhaling te snel. Bovendien beginnen mijn ingewanden al onmiddellijk op te spelen en al na één kilometer moet ik de kant opzoeken. Wanneer ik twee minuten later terug op het parcours kom ben ik helemaal laatste. Gelukkig kan ik al snel enkele lopers inhalen. Ik geraak zelfs nog terug in de buurt van Marc Bemong, Louis Hufkens en Jos Snoeks. Met ons vier zijn we goed voor bijna 1000 marathons. Zij lopen wat van mij weg maar ik vind een groepje met twee jonge dames en twee jonge mannen die blijkbaar samen horen. Het zijn Cat, Dorien, Jill en Wim. Het tempo laat toe dat we wat kunnen babbelen. De dames zouden ook graag Six Stars Finishers worden en ze hebben er nu drie van de zes. Daarvoor kan ik natuurlijk wel wat adviezen geven.
We komen in het vochtige natuurgebied in de buurt van de Nete en we zullen het geweten hebben. Op een bepaald moment moeten we een beekje over. De organisator heeft er twee boomstammetjes en enkele blokken hout in het water gelegd maar het blijft een hachelijke onderneming om aan de overkant te geraken en de voeten droog houden is al helemaal geen optie.
Aan de kapel van Sint-Odrada staat de eerste bevoorradingspost. Ik vul mijn flesjes bij en zie Louis Hufkens en Jos Snoeks nog net het terrein verlaten. Ik vertrek zo snel als mogelijk maar mijn vier medelopers blijven staan om zich uitgebreid te bevoorraden. In Scheps staat Zjan met het fototoestel klaar bij de twee kruispunten met de Sint-Odradastraat. Ze ziet eerst de vier JMT-musketiers voorbij komen en een tijd later ook mij.
Ik haal Louis Hufkens in en we lopen even samen. Louis wil weer een selfie maken van ons net zoals hij in het voorjaar deed in de marathon van Namur. Daarna loop ik van hem weg en krijg het gezelschap van een jonge loopster. Ze heet Karen Claes en komt uit Wezemaal. Alhoewel ze nog maar 32 jaar is heeft ze al een gigantisch palmares. Dit soort wedstrijden is haar favoriet en zeker als er nog wat klimmen en dalen bij komt kijken.
Op de Zillendijk krijg ik alweer last van mijn ingewanden. Weer moet ik aan de kant. Gelukkig is dit een natuurmarathon en zijn de gelegenheden daarvoor legio. Helaas geraak ik op die manier weer helemaal alleen want Karen loopt natuurlijk door.
Aan het kruispunt met de Bruine Kolk staat Nicole Curinckx. Zij heeft met Luc Willekens afgesproken om elk de helft van de afstand voor hun rekening te nemen omdat Luc wegens kwetsuur niet voldoende klaar is geraakt voor de hele. Ze staat bij een seingeefster die mij naar rechts wijst. 100 meter verder moet ik de asfaltweg verlaten voor een veldweggetje maar ik heb het pijltje niet gezien en blijft op die verharde weg. Na korte tijd begin ik mij te re
aliseren dat ik geen fluoroze pijltjes of lintjes meer heb gezien. Ik wacht even op een andere loper die kort achter mij volgt. Terwijl we overleggen stopt er een auto bij ons. De seingeefster heeft de bestuurder gevraagd om ons aan te manen om terug te keren. Ik meet later thuis de verloren gelopen afstand en dat blijkt 2 x 650 meter te zijn. Samen met mijn achtervolger lopen we dan maar het veldweggetje op. De man komt uit Geetbets en is 66 jaar. Onze vergissing was voor hem al de tweede vandaag. Op het einde van het veldweggetje, net voor we terug op asfalt komen, struikel ik over een steentje. Het weggetjes is deels verhard met baksteenpuin en mijn knie komt daar tamelijk hard mee in aanraking. Mijn loopmaat helpt me recht. Mijn knie en mijn hand doen flink pijn, maar ik kan er wel mee doorlopen. Bij mijn makker is er precies mentaal iets gebroken. Hij zegt dat hij zijn vrouw zal bellen om hem te komen halen en hij gaat aan de kant. Ik ben weer alleen maar bij de volgende bevoorradingspost staan Cat, Dorien, Jill en Wim. Ze pakken ruim hun tijd bij de drankpost en daardoor ben ik terug bij hen.
Dorien wijst op mijn knie en nu zie ik pas dat het geen klein schrammetje was dat ik opliep. Het zijn enkele flinke krassen en ze bloeden nogal hard. Met water van de drankpost was ik de wonde op mijn knie wat proper en veeg de bloedsporen van mijn scheen en dan gaan we weer samen op pad. Als snel hangt de knie en de scheen weer terug vol bloed.
Cat vindt het leuk om een foto te maken waaruit zou blijken dat zij de oorzaak was van mijn kwetsuur.
We beginnen aan de laatste 10 kilometer, alhoewel ik niet weet hoeveel ik te veel heb gelopen bij die wegvergissing. Het is dus een beetje gokken over de resterende afstand. Ik krijg het moeilijk maar mijn vier gezellen houden voortdurend rekening met mij en vertragen als ik wat achterop geraak. Solidariteit tussen lopers: het bestaat! Op een bepaald moment ben ik enkele meter achter en moet ik weer toegeven aan de drang om verlost te geraken van mijn darmkrampen. Ik beslis om dat te doen zonder mijn medelopers te verwittigen en geloof het of niet, even later hoor ik ze mijn naam roepen en ze staan me inderdaad op te wachten.
Kort voor de laatste bevoorradingspost moet ik toch wat afstand laten maar bij die post kom ik er natuurlijk weer bij. Ik neem slechts een slok en vertrek direct terug. Ik redeneer dat zij daarna weer snel mij gaan inhalen en dat we dan toch nog samen over de meet gaan komen. Ze komen echter niet en ik loop op mijn eentje de laatste drie kilometer. Zij zijn blijkbaar heel lang blijven hangen daar. Op het terrein zie ik onze trainer Michel die mij nog een laatste aanmoediging toeroept. Ik loop de meet over na 4:56:54. Er finishen 72 lopers en er zijn er maar 8 achter mij. Dat is op één marathon na de traagste ooit maar wel een bijzondere ervaring. Ik ontmoette nog eens enkele van de bevriende veellopers en heb erg genoten van de solidariteit. Als ik bij 42 195 meter van een normale marathon de 1 300 meter extra tel, zou ik aan 43 495 meter moeten komen maar zowel mijn Garmin als Strava geven een flink kortere afstand aan. Is deze marathon dus te kort???
Ik stel thuis vast dat de groene garde van JMT zich weer heeft laten zien in Ham. Leen Hannes op de 8 km en Jan Debie op de halve marathon staan op het hoogste trapje van het podium. Heidi Curinckx is de tweede op de damesmarathon en Noi Phutthachong haalt brons op de halve marathon.
Na de douche in een eenvoudige tent, maar met lekker warm water, geniet ik van de BBQ die er voor alle lopers wordt geserveerd. Ik vind het gezelschap van enkele JMT-ers en daar mag al een Duvel bij zijn.
Nu gaat bij mij de riem er echt voor twee maanden af. Al die kleine kwaaltjes moeten helemaal geheeld zijn voor we beginnen aan een bijzonder jaar. Ik ga in 2020 namelijk mijn 150ste lopen en ik zit dan in een nieuwe leeftijdscategorie en dat zou toch weer eens enkele mooie podiumplaatsen moeten opleveren.