Wintermarathon Leeuwarden (Nederland) #168

Ik heb me voorgenomen om, als de Zagreb Marathon zou meevallen, er ik dit jaar nog één bij wil doen en zo terug op mijn jaargemiddelde van vijf marathons te komen na dat kl…jaar 2023 zonder marathon. Ik wil er geen grote reis voor maken en zo komt de wintermarathon van Leeuwarden op 21 december in zicht. We gaan er een driedaagse van maken.

Op de heenweg passeren we Zwolle en daar woont Geert Brouwers. Wij waren samen in 2019 in Tokyo om onze zesde Major-ster te halen. Veel-lopers kunnen lid worden van de 100 marathonclub als ze er 100 hebben gelopen, ze kunnen lid worden van de Country Marathon Club als ze in minstens 30 landen een marathon hebben gelopen en ze mogen zich Six Stars Finisher noemen als ze de 6 Majors hebben voltooid. Geert is de enige Nederlander en ik ben de enige Vlaming op wie dat van toepassing is. We gaan langs bij hem om eens bij te praten. Het wordt een fijne ontmoeting in zijn heel leuk gelegen woning aan het water. Bij de koffie en een lekkere amandeltaart praten we over onze familie, over het overlijden van Riek, zijn vrouw, twee jaar geleden, maar ook over de ambitie om nog door te gaan en onze marathonervaringen uit te breiden. We houden zeker contact.

En dan rijden we nog 100 km noordelijker naar Leeuwarden. We checken in bij het Oranje Hotel en kunnen gelukkig in de parkeergarage onze auto en vooral de fiets van Zjan kwijt op een veilige plek. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, gaan we eens kijken waar we morgen moeten zijn. Ik denk dat ik via de website van de organisatie weet waar dat is. Ik mis één en ander en het wordt een flinke wandeling en door al die waterwegen, rivieren en kanalen moeten we flink wat omweg maken. We zien, waar ik denk dat het zal gebeuren, niets en Zjan gelooft mij ook niet. Niet heel zeker gaan we terug naar ons hotel waar we met meegebrachte spullen een koolhydraatrijke maaltijd binnen krijgen en dan op tijd gaan slapen. We hebben regelmatig het weerbericht gecheckt en het ziet er niet goed uit. Het heel slechte weer schuift stelselmatig naar later op de dag, maar het blijft bedreigend.

Zaterdagmorgen, 21 december, de winter begint vandaag en wij wandelen de trip van gisteren en toch nog maar wat verder en daar vinden we dan toch de tent en de complete start- en finishorganisatie. Alleen daar kunnen we de startnummers ophalen. We zouden met een vijfhonderdtal zijn om te starten voor de marathon en het lukt om iedereen klaar te krijgen voor de start om 10 uur. Er wordt even stilte gevraagd omwille van het overlijden van een organisator, omroeper, atleet …

Met nog wat suikerrijke drank en een banaan bereid ik me verder voor. En daar gaan we dan. Zjan start helemaal achteraan en na een tweetal kilometers haalt ze mij in zonder andere lopers te hinderen. Ze moet al heel snel proberen om mij wat uit de wind te zetten, want die waait ondertussen al flink en helaas in het nadeel. Waar het kan, zoek ik ook bescherming achter medelopers. 

Stelselmatig wordt een groepje van wel negen lopers gevormd. Even zijn daar ook twee Vlamingen bij. Merkwaardige vaststelling: nogal wat jonge vrouwen zijn van de partij en twee daarvan in ons groepje. Een Nederlandse loopster en loper, geen koppel, doen hun maandelijkse marathon. Zij zijn de eersten die een marathon liepen in elke Nederlandse provincie. Nu bereiden ze zich voor op een ultra van meer dan 200 km in Hongarije volgend voorjaar. Dat groepje blijft niet altijd compact, maar het zou toch fijn zijn om daar een hele tijd mee samen op te trekken. Het tempo past perfect in mijn plan. Ik heb mijn anorakje van de Tokyomarathon aan en dat zorgt voor vragen en dwingt wel respect af.

We zijn nog geen 20 km ver en in mijn rechterkuit begint het pijn te doen. Ik kan daardoor helaas het tempo van dat groepje niet volgen. Ik moet vertragen en krijg veel schrik voor die kuit. Die pijn is erg lokaal en dat lijkt dus op een contractuur. Wanneer zich dat thuis op training voordoet, zou ik onmiddellijk stoppen. Want als je doorgaat en het wordt een scheur(tje), is er ernstige schade. Stoppen is hier geen optie omdat ik niet graag opgeef, maar ook omdat er qua organisatie weinig alternatief is: wie zou mij hier ophalen?

Mijn groepje is helaas weg en het is nog bijna 20 km met die flinke wind in het nadeel. Zjan doet haar best om mij te beschermen. Gelukkig komen we nu in het laatste kwart en gaan we de andere kant op met een flinke wind die nu in de rug blaast. Soms duwt die zo hard dat het snel lopen mij pijn doet in die kuit. En voor de vierde keer op de vijf van dit jaar beginnen er weer darmkrampen op te treden. Ik weet dat ik die een tijd kan negeren, maar vroeg of laat moet er iets gebeuren en dat is in dit polderlandschap niet eenvoudig. Ik zoek en vind een plekje en kan daarna weer door. Enkele lopers zijn intussen gepasseerd, maar die haal ik wel één voor één weer in. Het is heel eenzaam lopen, maar gelukkig is Zjan erbij en ze kan me wat moed inspreken over de steeds verminderende nog af te leggen afstand.

Vooraf werd gemeld dat er in de laatste 10 km geen fietsers toegelaten worden, omdat er dan een stuk over heel smalle weggetjes moet worden gelopen en omdat er daar lopers van de halve marathon zouden bijkomen. Gezien mijn tempo zijn die natuurlijk al voorbij en er is niemand die Zjan de weg versperd. Ze kan met mij naar de finish en daar ben ik, en zij zeker ook, blij mee.

Het is heel eenzaam lopen en we worden zelden ingelopen, maar we halen wel enkele lopers in. Eén daarvan lijkt ons echt in de problemen. Bij de eerstvolgende seingeefster signaleer ik dat en ze belooft de organisatie om bijstand te vragen voor die jongen. Wij gaan door en mijn kuit laat dat gelukkig toe. We krijgen die hoge zwarte toren in het centrum in zicht. 

Op iets meer dan 2 km van de aankomst zeg ik Zjan dat ze mag vooruit rijden voor de finishfoto. Op haar weg naar die aankomst kan ze twee medewerkers er op wijzen dat twee lopers verkeerd gaan. Straf dat zij dat ziet en die medewerkers niet. Ze is gelukkig wel op tijd om mijn aankomst te zien en te fotograferen. De speaker van dienst heeft genoeg tijd om mij aan te kondigen en is verbaasd om te horen wanneer ik zeg dat het aankomst nummer 168 is. Ook van de nog maar weinige toeschouwers die er dan nog staan krijgen we heel wat felicitaties.

Bij de start kondigde de speaker aan dat er 500 deelnemers zijn, maar er komen maar 350 lopers voor in de uitslag en ik denk niet dat er 150 opgevers waren. Ik word 331ste en krijg 4:41:26 als nettotijd. Ik had op beter gehoopt, maar gezien die opspelende kuit ben ik best tevreden. Ik had onderweg immers gevreesd dat ik zou moeten opgeven. Er is geen aparte klassering voor +70 en dus kom ik als 17de op 19 deelnemers in M60 terecht.

We zijn er, een prestatie voor ons beiden. 

Deze medaille hebben we wel samen verdiend!

De onthaalfaciliteiten na de finish zijn bijna uitgeput. Ik kan nog net twee bekertjes bouillon krijgen die we uiteraard delen omdat we het beiden flink koud hebben. We vertrekken dan maar voor de ruim 2 km naar ons hotel. Ik stuur Zjan vooruit met de fiets die ze dan kan gaan parkeren in de garage van ons hotel en ik stap die afstand in de steeds toenemende storm. We zijn bijna samen binnen en gelukkig maar. Warme douches en een drankje helpen ons terug op onze positieven en buiten giert intussen een hevige wind en een felle regenbui over Leeuwarden. Stel je voor dat die enkele uren eerder was losgebroken over ons.

We ronden af met een fijn diner vlak naast ons hotel, een nacht in dat hotel, een goed ontbijt en dan weer ruim 300 km naar het zuiden, naar huis. Joost zorgt voor een fijne maaltijd thuis. Na een jaar zonder, weer een jaar met vijf marathons en dat in vijf landen: kan het mooier na dat ellendige 2023?