Zondagochtend 6u30: ongenadig roept mijn wekkerradio mij tot de orde van de dag. Marathontijd klinkt het. Na een paar ogenblikken van nog zalig genieten van warme lakens spring ik uit bed en maak ik me klaar. Vandaag staat de marathon van Hilvarenbeek op het programma. Het is de 4de marathon die ik loop. Wat ooit begon als een soort van eerbetoon voor mijn overleden vader is nu uitgegroeid tot een echte hobby, noem het gerust een verslaving.
Na een ontbijt bestaande uit wit brood en confituur (u mag mij gerust een echte Bourgondiër noemen) is het rond 8u tijd om te vertrekken vanuit Geel, samen met mijn vaste fietsbegeleider Yourie. Iets voor 9u komen we in een nog half slapend Hilvarenbeek aan. Nadat we de auto geparkeerd hebben (een fluitje van een cent vandaag) gaan we richting het cultureel centrum waar ik mijn startnummer kan ophalen.
Buiten alle verwachtingen is het hier al gezellig druk. Bij het binnenkomen van de zaal kom ik Jan Debie tegen. Verder zie ik Geert Claes en zijn wederhelft. Er wordt wat gebabbeld over hoe de ‘vorm’ is en wat de verwachtingen zijn. Er is zelfs plaats voor een flauw mopje hier en daar. Stilaan begint de nervositeit bij mij wat toe te nemen. Gaat het me wel lukken? Om wat terug te kalmeren ga ik me verder klaarmaken aan mijn auto. Die 100m stappen zal er nog wel bij kunnen zeker? Het even alleen zijn heeft zijn effect. Ik begin terug vertrouwen te krijgen in mijn kunnen en voel me er klaar voor. De start mag nu echt wel komen. Omstreeks 9u45 ga ik terug richting startplaats. Blijkbaar was ik zo ontspannen (of zenuwachtig, wie zal het zeggen) dat ik de groepsfoto vergeet. Shame on me.
Iedereen is nu echt wel klaar voor de start. Ik wandel wat van JMT lid naar JMT lid. Van de ruime delegatie blijken er 6 te zijn die de volledige afstand voor hun rekening nemen. Er wordt nog wat succes gewenst en dan nemen we onze plaats in om te starten.
Klokslag 10u klinkt het startschot en niet veel later passeer ik de startlijn. Het avontuur waar ik zo lang en hard voor getraind heb, kan beginnen. Uit mijn vorige marathons leerde ik dat ik steevast té snel van start ging. Een fout die ik deze keer echt niet meer wil maken. Ik probeer zelfs de theorie van Koen Naert indachtig te zijn (de eerste 30 km ga je me niet zien).
We lopen het centrum van Hilvarenbeek uit en al vlug zijn we op rustige, landelijke wegen. Ik sluit aan bij een groepje waarvan ik denk dat ze een tempo lopen dat ik ook wel voor een langere tijd kan aanhouden. Na een km of 7 à 8 kom ik voor de eerste keer mijn begeleider tegen. We wisselen kort een woordje uit en ik loop relatief comfortabel verder. Na ongeveer 15 km ligt het deelnemersveld al redelijk uit elkaar, maar ben ik ondertussen wel in het gezelschap van Peter Broeckx. Het is toch altijd aangenamer lopen met 2 dan helemaal alleen.
Iets voor halfweg weet mijn begeleider me te vertellen dat het wereldrecord marathon gebroken is in Berlijn. De gedachten schieten onmiddellijk naar mijn collega lopers in Berlijn. Hoe zouden zij het op dit moment doen? Langs de andere kant denk ik ook: Miljaarde, die is al binnen en ik ben nog niet eens halfweg. Gelukkig kom ik niet veel later mijn eerste supporters tegen. Het geeft toch altijd een mentale boost als je onderweg iemand bekend tegenkomt. Mijn vrouw en kinderen roepen dat ik goed bezig ben. Ook mijn moeder, trouwe supporter, is weer op post. Het is voor haar verre van gemakkelijk om mij hier bezig te zien. Daar waar ik, in gedachten, samen met mijn vader loop moet zij het zonder hem stellen. Toch een dikke pluim voor haar.
Aan het keerpunt kom ik ook mijn broer tegen. Hij knikt goedkeurend en moedigt me nog wat aan. Ik kan met een gerust hart aan mijn tweede lus van 21 km beginnen.
Deze lus is, voor mezelf, minder fijn om te lopen. Het goeie gevoel zit nog wel in de benen maar al snel is het vooral een strijd met mezelf. Ik loop nog zij aan zij met Peter maar veel tijd of energie om wat woorden te wisselen is er niet meer. Ook de aanwezigheid van supporters valt nu weg. Onderweg krijg ik nog te horen dat JMT een aantal deelnemers op het podium heeft staan vandaag. Zo winnen Wim Rijken en Jan Debie respectievelijk de marathon en de halve marathon en behaalt Leen Hannes een mooie tweede plaats op de halve marathon bij de vrouwen.
In mijn initiële plan zat een mogelijke tempoversnelling vanaf km 35. Jammer genoeg blijft het bij een plan. Mijn tempo zakt een beetje en het is echt vechten om binnen te geraken. Stiekem verlang ik naar een stukje asfalt om op te lopen. Want met die mooie Hollandse klinkers heb ik het nu wel gehad. Langzaam maar zeker begint de eindmeet dichterbij te komen. Ik probeer om mijn tempo terug wat op te drijven wat me gedeeltelijk lukt. Als ik het marktpleintje van Hilvarenbeek opdraai, zit er al een mooie delegatie van JMT te genieten van een nazomerzon. Ik word luid aangemoedigd door hen (wat me een krop in mijn keel doet krijgen) en finish in een aanvaardbare 3u48’16”. Aan de meet wachten mijn supporters me op. Nu is het wel eens toegestaan om, helemaal bezweet, mijn vrouw te kussen. Van ons ma krijg ik een ontzettend dikke knuffel. Eentje waar zoveel liefde en warmte van uitstraalt. Na deze knuffel kijk ik even naar boven, naar mijn grote held. We hebben het toch maar weer mooi gedaan, he pa.
Na afloop ben ik niet helemaal tevreden over mijn prestatie. Ergens in dit lichaam zit nog een snellere tijd verborgen. Maar als je rekening houdt met het parcours en de omvang van het deelnemersveld kan en mag ik best wel tevreden zijn. Ik heb toch maar weer een marathon gelopen. Op naar nummer 5. #teamopa