16 maanden geleden liep ik mijn vorige marathon. Het hamstringprobleem speelde me toen al parten. Heel wat medische behandelingen brachten wel beterschap, maar echt goed werd het niet. Ik kan enkele keren een training van 20 km afwerken, maar ik heb telkens minstens 7 minuten per kilometer nodig. Eén keer kan ik 30 km lopen, maar het gaat moeizaam op ’t einde en nog altijd heel traag. Toch wil ik het wagen om voor een marathon te gaan. Als ik er nog één loop, zou ik die wel graag doen in een land dat ik kan toevoegen aan mijn landenlijstje en de zoektocht levert Bratislava, de hoofdstad van Slovakije, op. We kunnen op een mooi uur van Brussel naar Wenen vliegen en van daar de 80 km met de trein naar Bratislava sporen. We zouden er dan ook enkele dagen bezoek aan Wenen kunnen aan koppelen en dat zint Zjan ook wel. Ik boek de vlucht naar Wenen bij Brussels Airlines en we leggen een hotel vast in Bratislava. De volgende stap is de inschrijving in de marathon en helaas!!! Ik kan blijkbaar niet meer inschrijven, de marathon is met 1500 deelnemers volzet.
Ik stuur een mail naar de organisatie die de inschrijvingen regelt om een uitzondering te vragen en krijg als antwoord dat ik rechtstreeks de marathonorganisator moet contacteren om een extra plaatsje te vragen. Dat gaat wonder boven wonder heel vlot en dezelfde dag nog krijg ik bevestiging van mijn inschrijving. Ik krijg nummer 1498 toegewezen. Ik heb nog 19 dagen om nog wat conditie en vooral uithouding bij te kweken. Ik weet nu al dat het zwaar gaat zijn. Ik vrees, als ik zoals op de trainingen, minstens 7 minuten per km nodig heb en eventueel nog wat moet gaan stappen, dat ik op meer dan 5 uur ga uitkomen. Ik vrees nog meer dat ik het niet ga kunnen uithouden en voor het eerst in mijn LOOPbaan zal moeten opgeven als die pijn in die linkse hamstring niet meer te houden zal zijn. Ik pomp mezelf wel moed in door te overwegen dat ik voor de marathon wel carboloading kan doen, dat ik dextrose kan meenemen, dat er waterbevoorradingen zullen zijn en dat er constant lopers in de buurt zullen zijn, … We gaan ervoor.
Zaterdagmorgen brengt Joost ons naar Zaventem waar we voor 5 uur al op zoek kunnen naar de gate voor onze vlucht naar Wenen. Alles verloopt volgens plan en in de namiddag kan ik aan de inschrijving mijn doosje Belgian chocolats afgeven aan Radka, de dame die er voor gezorgd heeft dat ik toch nog kon inschrijven.
Ik ga vroeg slapen en om 6 uur sta ik op om mijn powerontbijt binnen te doen en te zorgen dat ik zeker nog naar het toilet kan. Ik heb aan de hotelbalie ’s avonds een taxi gereserveerd en die staat inderdaad klaar. Voor € 10 brengt die mij naar de startzone. Ik heb nog ice tea en banaan mee, maar later realiseer ik mij dat ik toch wat routine mis door die lange break. Ik heb namelijk geen zonnecrème gesmeerd alhoewel het warm gaat worden en ik vergeet de immodium-tabletjes, die wel klaarzitten in mijn loopgordel, op te zuigen. Ik kan mij rustig opstellen in het laatste blok D, eet die bananen en drink mijn ice tea. Om 9 uur, nadat in een voor mij onverstaanbare taal het volkslied wordt gezongen, mag het A-blok weg. Blijkbaar is er een wave-systeem voorzien met 5 minuten tussenpauze. Er zijn maar 1500 marathonlopers aan de start maar een veelvoud daarvan aan deelnemers aan de halve. Pas 15 minuten na 9 mag mijn blok weg. Het duurt nog bijna 2 minuten voor ik over de startmatten loop, maar het is dan ook direct al lopende.
Ik zoek een tempo waarin ik mij comfortabel voel en dat blijkt sneller te zijn dan wat ik op training aankon, maar ik voel er mij goed bij en dus houd ik het aan. Even ‘pitst’ het in mijn bil en ik zuig een tabletje van 500 mg dafalgan na 10 km. Bij elke bevoorrading neem ik een beker water want het is al serieus aan ’t opwarmen. Waar geen schaduw is gaat het naar 30 graden. Mijn tempo blijft erg constant en dus nog altijd sneller dan in mijn eenzame trainingslopen. Even voor halfweg in het park beginnen mijn ingewanden op te spelen. Ik realiseer me daar dat ik die immodium ben vergeten in te nemen. Ik heb een bijzonder oog ontwikkeld om plekjes te ontdekken waar ik die darmballast kwijt kan. Dat lukt in het park op de overkant van de Donau en ik zuig toch nog maar een dafalgan-tabletje en begin aan een tweede ronde.
De deelnemers van de halve marathon zijn er nu niet meer bij en dat betekent dat het nu veel eenzamer is geworden. Nu begint het mentaal te spelen. Ik ben natuurlijk bang dat de pijn gaat komen, maar dat gebeurt niet. Ik vertraag nog altijd niet en haal steeds meer deelnemers in. Ik praat op mezelf in: ik ga NIET stappen! Mijn vertrouwen groeit maar ik zuig toch nog maar een derde tabletje dafalgan op.
Na ruim 35 kilometer dwingen darmkrampen mij nog maar eens naar een geïmproviseerd toilet. Spijtig want ik was zowaar op weg naar een negatieve split! Op iets meer dan 2 km voor de aankomst bel ik Zjan om te zeggen dat ik er aan kom. Het gesprek verloopt moeizaam omwille van het lawaai bij de aankomst en dus stuur ik maar een berichtje. Ook dat veroorzaakt nog wat vertraging en ik moet even overschakelen naar stappen bij het steile begin van de laatste klim op de brug over de Donau. Daarna gaat het weer vlot en ik kan met een ongelofelijk goed gevoel de finish over lopen. Mijn chrono stopt op 4:48:47 en dat is dus nog ruim onder die gevreesde 5 uur. Zjan staat er natuurlijk en kan het fotograferen. Man, man, man, wat ben ik blij dat ik dit nog kon!
En dan moeten nog de resultaten gecheckt worden. Er zijn 1 316 deelnemers aangekomen en ik ben daarvan de 973ste. Ik ben blijkbaar de op één na oudste deelnemer en ik laat nog ruim een kwart van de deelnemers achter mij. Iedereen boven de 60 jaar zit in één leeftijdscategorie maar als ik die zelf uitzuiver tot de deelnemers van boven de 70 jaar blijkt dat we maar met 2 waren. Die andere zeventigplusser hebben Zjan en ik nog zien aankomen en dat was ¾ u na dat ik over de streep kwam. Ik win dus in mijn categorie en dat is leuk om vast te stellen. Dankzij de gedetailleerde info in de uitslag kan ik ook zien hoe mijn positie evolueerde in de race. Van 1082 naar 1071, 1062, 1068, 1050, 1028, 971, 973. Tussen 30 en 40 km steek ik dus 57 deelnemers voorbij! Ik ben blij om vast te stellen dat ik, in tegenstelling tot de grote meerderheid van de deelnemers, nog altijd goed kan indelen!
Ik pak wat drankjes mee, krijg de medaille en dan gaan Zjan en ik op weg naar het hotel. Taxi’s rijden hier blijkbaar alleen op bestelling. Geen enkele stopt om ons mee te nemen en we rijden dan maar (zwart) met de tram tot bij ons hotel. Ik pak een douche met veel koud water op mijn benen, een drankje en een hapje en weer op weg. In de volgende vier dagen stappen we zowat 60 kilometer door Bratislava en Wenen en sluiten zo een leuke vakantie en vooral een onverwacht goede return in de marathonwereld af.